Larkin Poe – Bloom

Bloom

Waardering

7

8

7

Larkin Poe blijft albums eruit gooien alsof het niets is. Bloom is alweer de achtste in iets meer dan tien jaar tijd. Zichzelf steeds heruitvinden doen de Lovell zussen dan ook niet. Waarom zou je ook als je binnen een verre van overbevolkt genre een van de weinigen bent die de wereld over toert? Bovendien steekt deze plaat ook weer prima in elkaar.

Je hoeft het niet bij te zeggen dat Megan en Rebecca Lovell uit de Verenigde Staten komen. Dat maakt de muziek vanaf de eerste seconden al duidelijk. Meer nog dan op de vorige releases van het duo voert southern bluesrock de boventoon. En de boventoon der boventonen is het begin van openingstrack Mockingbird. Je hoeft je ogen niet eens dicht te doen om de uitgestrekte vlaktes langs Route 66 en op hun paarden dobberende cowboys erbij te bedenken. Zolang je op die weg maar vooruitgaat, want Mockingbird gaat over niet in het verleden blijven hangen.

Larkin Poe trekt die lijn vrolijk door op de rest van Bloom. Little Bit ligt zelfs wel heel erg in het verlengde van Mockingbird, ook qua levensles. Geniet van de kleine dingen, zo luidt het devies. ‘More ain’t always more/Than a little bit.’ Maar er zijn zeker ook andere smaken op de plaat te vinden. Zo wordt op Bluephoria, Nowhere Fast en Pearls de gitaar nadrukkelijker betrokken. Easy Love Pt 2 draait juist meer om de blues, terwijl afsluiter Bloom Again voor tweederde een ballad met strijkers is, totdat er nog een knallend en volledig uit de lucht vallend outro aan wordt geplakt. 

Welke stijl de zussen ook aannemen, ze produceren zeer fijne songs met vaak originele teksten en niet altijd de meest voor de hand liggende onderwerpen. Misschien met uitzondering van het middelmatige You Are The River. Die track had nog wel geschrapt mogen worden. ‘More ain’t always more’, was toch de boodschap? 

Het best in vorm is Larkin Poe midden op Bloom met eerst If God Is A Woman, waarmee stereotypering wordt aangepakt: ‘Then the devil is too.’ Het nummer zit overigens vol met bijbelverwijzingen. Daarna deelt Larkin Poe zijn eigenzinnigheid en vrijgevochten status op Pearls. ‘I do what I want/When I want.’ De energie spat ervan af, terwijl Rebecca Lovell met haar soulvolle stem haar beste performance van de plaat geeft. 

De Lovells profileren zich steeds nadrukkelijker als dé band die de Amerikaanse rootsmuziek buiten de landsgrenzen aan een breed publiek toont. Zo staat Larkin Poe dankzij Bloom volop in bloei.