Twee jaar geleden waren 90’s-muziekliefhebbers even door het dolle heen toen bekend werd dat de Britse r&b-meidengroep Eternal een comeback ging maken. Het zou namelijk de eerste keer in 28 jaar zijn dat de groep in de originele samenstelling zou gaan optreden. Louise Redknapp, die Eternal in 1995 verliet voor een solocarrière, wilde graag de nostalgie met haar ex-collega’s gaan vieren, maar toen twee van die collega’s – de zussen Easther en Vernie Bennett – zich afkeerden tegen LGBTQ+-community en niet wilden optreden tijdens Pride-evenementen, trok Louise zich terug. Logisch, want haar fanbase wordt voor een groot gedeelte door de gay community in beslag genomen.
Twee jaar na het vieren van haar dertig jarig artiestenbestaan komt de zangeres met een album waarop ze haar trouwe fans uitnodigt om de lichamen tot beweging te brengen. Confessions is een plaat die gezien mag worden als een zelfverzekerde verzameling van euforische electropop dance-anthems. Om tot deze collectie te komen kreeg de zangeres hulp van namen als Jon Shave (Charli XCX, Sugababes), Anya Jones (Kylie Minogue), Karen Poole (Becky Hill), Tre Jean-Marie (Craig David), MNEK (Madonna), Miranda Cooper (Girls Aloud) en Hannah Robinson (Sophie Ellis-Bextor).
Door de inbreng van dit genoemde rijtje is enige vorm van identiteit op Confessions niet pertinent aanwezig. Iets wat op Louise’s vorige album ook al het geval was. De vergelijkingen met dansplaten van Kylie Minogue, Sophie Ellis-Bextor en Dua Lipa liggen dan ook voor het oprapen. Wie goed luistert, zal ook denken aan Robyn (Only Dancer) en Jess Glynne (Follow Me). Hoewel alles dus klinkt alsof je het al tig keer bij anderen hebt gehoord, moet je wel toegeven dat de liedjes op dit album verdomd lekker in elkaar zitten. Het enige stukje persoonlijkheid vind je alleen terug in de songteksten, waarin Louise je vertelt over haar struggles na een relatiebreuk en het hervinden van haar zelfvertrouwen. Kwetsbaarheid en innerlijke kracht die worden omgetoverd naar de dansvloer: een geluksmoment dat we allemaal soms even kunnen gebruiken.
Van de twaalf aanwezige producties die dit album rijk is, is niet elke track een toevalstreffer, maar degene die zeker uitgelicht mogen worden zijn de openingstrack Confession, Borderline, Manifesting, Only Dancer, Get Into It (leunend op een sample van Throb, wat een niet heel bekend nummer van Janet Jackson is), Love Me More en Just Like That. Confessions is gewoon een heel lekker popalbum dat het vanwege Louise’s lange loopbaan in de muziek al verdient om een paar keer goed gestreamd te worden. En het feit dat deze vrouw inmiddels al 50 is, maar de rol van popartiest nog heel goed spelen kan, verdient natuurlijk dat nodige stukje respect en acceptatie waar je als muzikant zo naar verlangen kunt.
