De terugkeer van succesvolle bands uit het verleden kan twee scenario’s opleveren. Of de band is in het verleden blijven hangen, teert op de oude hits en trekt fans die druipen van het jeugdsentiment. Of de band weet anno 2016 nog steeds relevant te zijn, met moderne songs die ook een nieuw publiek zullen aanspreken. Lush behoort met de nieuwe EP Blind Spot duidelijk tot die laatste categorie.
Het is de afgelopen jaren een trend: de wedergeboorte van succesvolle bands die eind jaren tachtig en begin jaren negentig deel uitmaakten van de shoegaze-beweging. My Bloody Valentine, Ride, Slowdive, Swervedriver: ze zijn allemaal na een periode van afwezigheid terug op de bühne. Nu sluit met Lush een nieuwe shoegaze-pionier zich aan bij deze imposante rij namen. Na de zelfmoord van drummer Chris Acland in 1996 stopte het Britse viertal abrupt. Twintig jaar later heeft de band volgens gitariste Miki Berenyi ‘eindelijk het juiste moment gevonden om weer bij elkaar te komen.’
De eerste optredens zijn achter de rug en nu is daar in de vorm van Blind Spot ook nieuw studiowerk. Om de liefhebbers direct gerust te stellen: Lush heeft op de nieuwe EP de dromerige sound weer volledig omarmd. Het laatste studioalbum Lovelife (1996) schrok immers nogal wat fans af, toen de band de shoegaze plotseling bleek te hebben ingeruild voor een Britpop-geluid.
Eind februari maakten we al kennis met eerste single Out of Control. Een adembenemend mooi nummer, dat door de golvende gitaren een prachtig vol geluid heeft. Ook het melancholieke Lost Boy geeft je ruim drie minuten het gevoel dat je met een luchtbed dobbert op een doodstil en verlaten meer, met hooguit wat ruisende wind als achtergrondgeluid. Een gevoel dat je gedurende de volledige EP niet meer kwijtraakt.
Op Burnham Beeches gaat het tempo iets omhoog en komen zelfs blazers om de hoek kijken. Het laat een relatief vrolijke kant van Lush zien, zonder de muzikale identiteit te verliezen. Met name door het intro kan slotnummer Rosebud zo worden toegevoegd aan een soundtrack van een willekeurige wildwestfilm. Een indrukwekkend einde, met een hoofdrol voor de synthesizers.
Terugkeren na twintig jaar afwezigheid is niet gemakkelijk, maar met de reünie van Lush mogen muziekliefhebbers zich in de handen wrijven. De Britten klinken als herboren en staan er muzikaal gezien zelfs beter voor dan op het moment dat ze in 1996 het bijltje erbij neergooiden. Blind Spot hypnotiseert en imponeert van begin tot eind. Het grootste kritiekpunt is uiteindelijk simpelweg de korte speelduur van de EP, want van zulke wonderschone muziek kan geen mens genoeg krijgen.
