Matt Berninger – Get Sunk

Get Sunk

Waardering

6

Als er een stem is die gemaakt is om in te verdrinken, dan is het die van Matt Berninger wel. De frontman van The National beheerst zijn professie tot in de puntjes en wil dat zo af en toe ook onderzoeken zonder de veilige omgeving van zijn band. Na Serpetine Prison is Get Sunk het tweede album dat hij in zijn uppie uitbrengt.

De release van de single Bonnet Of Pins was zeer hoopvol. Het nummer gold op dat moment als de beste solotrack die Berninger had uitgebracht en helaas is dat nu Get Sunk volledig ter ore is gekomen nog steeds het geval. Helaas, omdat er dus niks nog beters als verrassing tussen staat. En het is nu ook niet alsof de overigens negen nummers steeds heel dichtbij komen. Bonnet Of Pins steekt er vaak ver bovenuit. Want Get Sunk is een tikkie aan de saaie kant. Berningers stem is zacht en warm als altijd, maar dat extraatje ontbreekt vaak. 

Vaak, dus ook weer niet altijd. Op Nowhere Special mijmert Berninger na een trage start in een wat spoken word-achtige stijl heerlijk weg over een knipperlichtrelatie. ‘I know we shouldn’t but I feel like we should.’ Met het bloedmooie Little By Little weet de Amerikaanse zanger ook je hart te laten smelten. Groot minpunt is als de nummers daarna dan enkel wiegen zonder dat ze diezelfde schoonheid hebben, zoals Junk en Silver Jeep. Afsluiter Times of Difficulty dreigt in dit patroon mee te gaan, maar barst halverwege voorzichtig open als markeringspunt.

Veel van de nummers zitten in dat wiegende spectrum, wat het een fijne wegdoezelplaat maakt, voor als je ‘wegzinkt’ in je fauteuil. Daarbuiten zijn er weinig situaties waarvoor dit album zich als geheel leent. Uiteindelijk mist Berninger gewoon zijn band. Het is niet voor niets dat Bonnet Of Pins het meest doet denken aan een The National-track, dankzij de geweldige dynamiek en de heerlijk ingezette blazers.

Zonder zijn maatjes is Berninger naakt. Breaking Into Acting is daar het beste voorbeeld van. Het kabbelt maar wat in het wilde weg zonder dat er iets gebeurt. Wat niet helpt, is dat de duozang met Meg Duffy (artiestennaam Hand Habits) eerder verwarrend dan aanvullend werkt. Berninger nodigt wel vaker zangeressen uit die zachtjes meezingen – ook bij The National – maar zelden pakt dat echt lekker uit. Het is niet gemakkelijk om je staande te houden naast Berninger, zeker niet voor de meer onbekendere en soms ook onervaren indiezangeressen die hij doorgaans uitnodigt.

Berninger blijft vocaal een weergaloze zanger, die je op elk moment kan raken, maar op Get Sunk doet hij niet veel meer dan dat. Want ook zijn tweede soloalbum is er niet een waarmee hij zijn band kan doen vergeten.