Op Pagans In Vegas nam Metric voor het overgrote deel afstand van de rock en liet het meer en meer de synths overheersen. Een trend die je wel zag aankomen op de voorbije platen. Des te verrassender is de route die de Canadezen nu kiezen om het rockhart weer te omarmen. En er is geen twijfel over mogelijk: op Art Of Doubt hoor je Metric bij vlagen op haar best.
De stevige openingstonen van Dark Saturday zorgen dat je direct zin krijgt in wat er het komende uurtje (58 minuten) gaat gebeuren. Bovendien wordt in de derde zin het thema al benoemd. ‘She said: I don’t need to make a living.’ Want Art Of Doubt gaat voor een groot deel over je losrukken voordat de naderende midlifecrisis je oppikt. Zangeres Emily Haynes is inmiddels 44, dus de frontvrouw kan weten waar ze het over heeft. Op Now Or Never Now bespreekt ze dat het meeste. ‘Oh oh, oh, only silence can restore/The sense of place I had before/Oh, only silence can repair/My sense of self I lost somewhere.’
Wie vreest in een midlifecrisis terecht te komen en daar naarstig aan wil ontsnappen, grijpt vaak terug naar iets uit zijn jeugd. Metric lijkt dat te doen op Risk, dat instrumentaal opvallend veel weg heeft van Sick Muse, een van de eerste echte klappers van de groep, afkomstig van het supersterke album Fantasies. Sterker nog, bepaalde stukjes bevatten precies dezelfde melodie en hetzelfde ritme. Alleen ligt het er qua instrumenten minder dik bovenop en is er minder dynamiek en diepte aanwezig.
Een nummer dat wel lekker dik wordt aangezet, is Dressed To Suppress. De overgang van het intro naar het eerste couplet voelt zonder dat je bij hun concert bent al aan als een heerlijke live-opener. Dit komt halverwege het nummer nog een keer terug in een bridge en weer met hetzelfde effect. Ook hier blijkt (het ontlopen van) de midlifecrisis weer het leidende thema. ‘Dressed to suppress all kinds of sorrow.’
Niet alles loopt even goed mee in die pas. Zo kan je het ‘la-la-la-stuk’ op Love You Back niet anders omschrijven dan een zwaktebod en als je het zowel muzikaal, vocaal als tekstueel weinig interessante Anticipate steevast overslaat, zal niemand je dat kwalijk kunnen nemen. Gelukkig zijn er naast de eerder genoemde hoogtepuntjes nog zat nummers om je mee te vermaken, zoals het tussen lief en vuig balancerende Die Happy, de rockende titeltrack Art Of Doubt en de mooi opgebouwde afsluiter No Lights On The Horizon.
Metric lijkt in niets op een futloze veertiger op de bank. Art Of Doubt maakt een buitengewoon frisse indruk. Metric heeft van een crisis niks te vrezen. Sterker nog, dit album lijkt na een iets mindere plaat de perfecte doorstart.
