Morrissey vierde deze week zijn zestigste verjaardag. Hoewel er genoeg artiesten zijn die dan nog volop geïnspireerde muziek maken, lijkt bij de zanger het heilige vuur om er echt nog wat van te maken toch langzaam te verdwijnen. California Son is een volledig coveralbum en bovenal geen plaat waar we hem later om zullen herinneren.
Vooral het eerste deel kabbelt voort zonder al te veel impressies achter te laten. Het is niet goed, het is niet slecht. Het is er gewoon. Morning Starship (van Jobriath) is nog wel een aardig startschot, maar daarna glijden de nummers karakterloos voorbij, met uitzondering van de gezellige folkgeluiden die de sfeer van een Irish Pub overbrengen op Only A Pawn In Their Game. Zelfs de accordeon komt even om de hoek kijken. Maar de extra sfeerelementen verbloemen vooral dat Morrissey er een stuk minder bezieling in weet te leggen dan Bob Dylan op het origineel. Voor Suffer The Little Children (origineel van Buffy Sainte-Marie) geldt hetzelfde. De instrumentale uitbreiding van het nummer is goed, maar Morrissey komt met zijn vocale kwaliteiten en emoties niet in de buurt van de zangeres.
It’s Over (Roy Orbison) is de eerste track waarop Morrissey, ingegeven door de bombastische arrangementen, ook daadwerkelijk zorgt voor een vocale toevoeging. Doordat de eerste zin ook nog eens wordt ingezongen door zangeres Laura Pergolizzi, oftewel LP, is dit de eerste keer op California Son dat je begrijpt waarom Morrissey dit album heeft opgenomen. Het is helaas iets dat weinig voorkomt. LP is overigens lang niet de enige met een minimale toevoeging. Zo hoor je ook Billie Joe Armstrong (Green Day), Sameer Gadhia (Young the Giant) en Petra Haden.
Toch maakt Morrissey de meest beklijvende nummers solo. Op Tim Hardins Lenny’s Tune is de muzikant vocaal sterk en creëert de piano een mysterieus spanningsveld dat je aandacht vasthoudt. Ook Some Say I Got Devil (Melanie Safka) trekt je dichter naar de boxen toe. Hier zijn het dreigende dreunen die ervoor zorgen dat je wilt luisteren. Het zijn twee mooie afsluiters, maar ze laten je niet vergeten dat je je de 32 minuten ervoor niet echt vermaakt hebt. Een sterke encore maakt ook geen goed concert.
California Son staat vol met liedjes uit Morrissey zijn jeugd, van nog voordat hij met The Smiths begon. Deze selectie van platen en artiesten hebben hem ongetwijfeld ooit geïnspireerd om muziek te gaan maken en daar zijn we ze dankbaar voor. Maar de kans dat Morrissey zelf met California Son veel mensen aan het musiceren krijgt… Hoogstens omdat ze willen laten zien dat ze het beter kunnen.
