Wie een paar jaar geleden had gezegd dat Sharon den Adel een album zou uitbrengen dat ingeleid werd door een kampvuurgitaartje, was waarschijnlijk voor gek verklaard. Toch is 2017 het jaar dat het beeld rondom de zangeres compleet veranderde. Ze ging van symfonische metalrock naar soms dansbare popdeuntjes. Van Within Temptation naar My Indigo.
Natuurlijk waren er in het verleden al tekenen dat Den Adel best een goede popstem heeft. Ze werkte samen met Armin van Buuren en Ali B, waarbij er weinig Within Temptation overbleef. Toch is de sound op My Indigo wel nog even compleet anders. Zeker op de openingstrack, die vernoemd is naar de albumtitel en dus ook de artiest, is het arrangement in de coupletten zo beperkt dat het podium volledig voor haar stem is. Nou zijn de vocals van Den Adel doorgaans het probleem niet, want een zuivere stem die een album kan dragen heeft ze wel. Toch is het vooral op de eerste nummers vaak alsof ze zich inhoudt. Alsof haar stem aan een onzichtbaar koord vastzit.
Misschien is het een soort gewenning, maar naarmate My Indigo vordert lijken de nummers beter te passen bij Den Adel. Bovendien is de eerste helft van het album weinig gewaagd. Het zijn allemaal liedjes die op safe en vooral te lief zijn. Zelfs voor iemand die niet een verleden heeft als Nederlandse symforockkoningin. De omslag komt op Where Is My Love. Dat komt met name door de percussie die op de achtergrond zijn intrede doet en het ritme van de plaat bepaalt. Eerder op Crash And Burn zit het drumpatroon er weliswaar ook al in, maar daar hebben andere instrumenten de overhand. Die fijne sfeer verdwijnt vervolgens even, maar keert dan weer terug voor Star Crossed Lovers, Lesson Learned en Safe And Sound.
Het is niet moeilijk om te concluderen dat die vier tracks het meest interessant zijn en daarmee ook het beste. Van de muzikale spanning moet My Indigo het ook hebben, want tekstueel gezien is het bepaald niet het meest uitdagende album. ‘I wanna hold on to you like velvet sun/I wanna hold on to the shadow is gone.’ ‘And I’ve been wondering why/I didn’t have you by my side.’ Het zijn slechts een paar van de vele cheesy rijmpjes in de lyrics. Dat hebben we haar toch wel eens beter zien doen.
Het is lullig om alsmaar te vergelijken, zeker als iemand de moed heeft om iets totaal anders te proberen. Want volgens Den Adel haar eigen woorden is ze nu dichter bij zichzelf. Toch is het juist dan het meest verleidelijk om die vergelijking wel te trekken. En hoewel haar popdebuut My Indigo niet onverdienstelijk is, komt ze qua kwaliteit niet in de buurt van de koningin die ze ooit was. Of hopelijk nog steeds is.
