Nordgarden belooft met zijn nieuwe album All We Need ‘nieuwe geluidslandschappen te ontdekken.’ Dat is broodnodig, want in de americana-vijver waar de Noorse singer-songwriter al jaren rondzwemt is het stampvol. Met de beste bedoelingen gaat Terje Nordgarden aan de slag, maar All We Need zal niet de plaat zijn die hem laat bovendrijven.
Voor All We Need laat Nordgarden niets aan het toeval over en dus is producer Bjarne Stensli ingehuurd om de negen tracks naar een hoger niveau te tillen. Stensli werkte succesvol samen met grote Noorse acts als A-ha en Madrugada en weet dus van wanten. Een stabiele basis om op voort te borduren. Nu alleen nog wat sterke composities en klaar is Kees!
Maar laat dat nu net zijn waar het op All We Need te vaak aan ontbreekt. Opener Together blijft een beetje aan de oppervlakte hangen en had zeker in het refrein net wat meer pit mogen hebben. Er gebeurt te weinig om de gehele speelduur van vier minuten vermaak te bieden. When Something’s Undone heeft hoorbaar wat Beatles-invloeden (Nordgardens stem klinkt in het nummer zelfs een beetje als Paul McCartney), maar is niets meer dan een degelijke pianoballad.
Met titeltrack All We Need en vooral Riptide gaat het tempo van het album ietsje omhoog. Nordgarden weet het album daarmee – in ieder geval voor even – uit de loungebar-playlist met onopvallende achtergrondmuziek te trekken. Maar nu de aandacht voor de muziek toeneemt, blijkt opeens hoe slap de lyrics eigenlijk zijn. ‘Love is all we need/It´s all we need/To get along/Here is all we need/It´s all we need/To belong’, klinkt het armoedige refrein van All We Need. Voor verhelderende levenslessen hoef je duidelijk niet in Noorwegen te zijn.
De zon breekt dan toch door met Last Breath. Met het simpele argument dat het gewoon een sterk, origineel en goed geschreven liedje is. Het hele album heb je al het gevoel dat Nordgarden echt wel iets in zijn mars heeft, maar dat het er niet volledig uit wil komen. Met Last Breath lukt het – we zijn over de helft van het album – dan toch eindelijk. In het intro gooit Nordgarden zijn stem een flink aantal noten omhoog en dat trekt meteen de aandacht. Zodra de drums en toetsen invallen, groeit de energie en het sterke refrein klaar het klusje definitief. Het blijkt een eenmalige opleving. Met de drie resterende nummers vervalt Nordgarden in oude patronen, al onttrekt Your Spell Ain’t Working On Me zich daar nog enigszins aan door de aangename, bluesy gitaren en zanglijnen.
Nordgarden zoekt zijn inspiratie bij artiesten als Bruce Springsteen, Wilco, Ryan Adams en Tom Petty, maar komt op zijn nieuwe album niet in de buurt van zijn grote voorbeelden. Simpelweg omdat All We Need veel te braaf is. Nordgarden probeert af te wisselen qua tempo, stijl en arrangement, maar het ontbreekt aan elementen die hem onderscheiden. De Noor heeft een goede, maar geen omverblazende stem. En onderhoudende, maar niet-verrassende liedjes. Alleen op de albumhoes kleurt Nordgarden buiten de lijntjes. En daarmee is het knap lastig om boven het maaiveld uit te komen.
