Vijftig jaar op de toppen van je kunnen rock spelen lijkt niet de meest geëigende weg om met een soulplaat op de proppen te komen. Maar dit is precies wat Kiss-zanger en gitarist Paul Stanley doet. Al ruim vijf jaar heeft hij een hobbyclubje van muzikanten, waaronder Eric Singer, zijn drummaatje uit Kiss. Allen delen een voorliefde voor soul uit de jaren zestig en zeventig. Het werd tijd om hun spelplezier via een album aan een groter publiek bekend te maken, met Now And Then als resultaat.
Het album start sterk met Could It Be I’m Falling In Love, bekend van The Spinners. De toon wordt gelijk gezet: fraaie orkestraties, blazers, glijdende violen en zoetgevooisde samenzang. Je bent vergeten dat Stanley het grootste deel van zijn leven zijn stembanden aan de hardrock heeft gegeven. De stem van Stanley past prima bij dit soul-repertoire en hij heeft een prettig geluid, al blijft het de wat gladde kant van het soulspectrum. Met zelfgeschreven nummers als I Do en Save Me (From You), laat Paul Stanley’s Soul Station horen dat ze goed naar de covers op het album geluisterd hebben: de songs sluiten naadloos aan.
Als voorbode van het album verscheen al eerder de single O-o-h Child, een track die voor het eerst op plaat is gezet door The Five Stairsteps uit Chicago. Wederom valt het prettig rijke geluid meteen op. Vanaf de eerste noten word je als luisteraar het nummer ingezogen, waarbij de stem van Stanley aan alle kanten wordt vergezeld door uitbundige koortjes en trompetgeschal. De muzikanten weten het samenspel tot grote hoogte te perfectioneren en de productie is ook uitmuntend. Alle instrumenten komen een voor een tot hun recht en dat in zo’n vol geluidsbeeld klasse.
Halverwege de plaat blijft het weliswaar een genoegen om naar de goed gekozen covers te luisteren, maar af en toe lijkt de bombast de overhand te krijgen. Vooral nummers als The Tracks Of My Tears en You Are Everything bezwijken er bijna aan. De productie is nog steeds zeer geslaagd, maar echt subtiel zijn de songs niet meer. Dat probleem kleeft ook een beetje aan Let’s Stay Together. Het origineel is erg moeilijk te overtreffen, mede door het karakteristieke stemgeluid van Al Green. Daar steekt deze cover wat bleekjes bij af. Paul Stanley’s falsetto is net te veel slagroom op een taart die van zichzelf al suikerzoet is.
Desalniettemin is Now And Then een fijne soulplaat geworden, die geen nieuwe wegen inslaat. De verzameling goede covers is niet vernieuwend, ondanks de vijf zelf neergepende tracks. De nieuwe tracks passen naadloos in het gecoverde materiaal. Het speelplezier spat uit de groeven en dat is niet alleen te danken aan de gerijpte stem van Stanley, maar ook aan een keur van topmuzikanten. Dat Stanley er qua soul af en toe flink uitgezongen wordt door zijn achtergrondkoortjes, kan ook gezien worden als een teken dat hij prima weet met welke muzikanten en zangers hij zich wil omringen. Voor de kenners van het genre een niet opmerkelijk, maar wel fijn plaatje. En wellicht voor degenen die nog niet zo bekend zijn met soul uit de 60s en 70s een goede kennismaking. Het is geen straf als Paul Stanley’s Soul Station dit kunstje de komende jaren nog eens flikt, maar dan wel met iets meer onbekende covers of eigen materiaal.
