Hoe hoog kan je de lat voor jezelf leggen? Het leek wel alsof Placebo die vraag wilde beantwoorden voor het nieuwe album Never Let Me Go. Vier singles, de een nog beter dan de ander, zorgden voor een spetterende terugkeer na een afwezigheid van negen jaar, toen Loud Like Love verscheen.
Loud Like Love was net zoals voorganger Battle For The Sun degelijk, maar zeker niet het hoogtepunt in – op dat moment – 18 jaar Placebo. Helaas wordt dat niveau op het openingsnummer Forever Chemicals nog even doorgetrokken. Mede door de vele herhalingen komt de track niet helemaal tot zijn recht. Nu doet Placebo dat sowieso veel en vaak op Never Let Me Go. De herhalingen in lyrics vliegen je om de oren, maar waar dat vaak goed uitpakt, is dat op Forever Chemicals niet het geval. Op Surrounded By Spies pakt Brian Molko je wel in op die manier. De single krijgt hierdoor een vibe alsof je mantra’s blijft opdreunen.
Het was niet de beste track die Molko en Stefan Olsdal als single uitbrachten. Die eer was voorbehouden aan Happy Birthday In The Sky, dat ook te midden van alle dertien songs het sterkste blijkt. De emotie is voelbaar in een nummer dat op heerlijke wijze explodeert en schreeuwt om een druk op de repeatknop. Sad White Reggae is het kleinere broertje van die song en ook op Hugz – de track met de meeste repeterende teksten – scheurt Placebo lekker. ‘A hug is just another way of hiding your face/Don’t wanna see myself/Just wanna conceal myself.’
Vanaf dat moment draait Placebo al op volle toeren. Forever Chemicals en The Prodigal op de eerste helft van het album misten nog een paar van de juiste kruiden, maar op de tweede helft is de mix van ingrediënten keer op keer uitstekend. Zoals vrijwel altijd ruimt Placebo ook wat tijd in voor rustigere momenten met This What You Wanted en Went Missing. Vooral op die laatste klinkt de typische Placebo-sound door met een vibe die heel erg overeenkomt met de zang in de klassieker Soulmates en een waanzinnig sterk einde. Slottrack Fix Yourself is misschien het ene nummer teveel op deze plaat, maar echt storen doet het niet.
Placebo slaagt bij de langverwachte terugkeer met vlag en wimpel. Never Let Me Go bevat al het goede waardoor de band zich gevestigd heeft tussen de grote acts van de 00’s. Dat het voorbije decennium niet de beste Placebo-jaren behelsde, is door zo’n plaat dan ook snel vergeten.
