In 2011 al bracht Rachel Gagliardi onder de naam The Weenies het mini-album I Can’t Like It uit. Veelzeggende ondertitel: Punk Music Intended For Five Year Old. Veelzeggende nummertitels: NO MORE VEGGIES, NEED MORE ALLOWANCE en I WANNA STAY UP ALL NIGHT. Niet alleen getuigt dat van een gezonde dosis humor, het geeft ook al de voorliefde van Gagliardi aan voor rammelende lofi punkrock. Met het album Forget About Me en het project Pouty kiest Gagliardi echter voor een andere lijn.
Pouty bestaat al sinds 2013 en Forget About Me is na twee ep’s dan het officiële debuutalbum, hoewel de plaat ook maar 26 minuten duurt.
De muziek heeft de energie van de punk behouden, maar qua productie is het wel degelijk andere koek: het is kortweg een switch van lofi naar hifi, de plaat klinkt heel volwassen. En dat is een behoorlijke stap voor een muzikant die openlijk twijfelt of ze wel goed genoeg is. Maar daar kunnen we heel duidelijk over zijn: Forget About Me staat als een huis!
Bij opener Salty is het heel even of Alanis Morisette Ironic inzet, maar dat beeld kan binnen dertig seconden de prullenbak in met een overgang naar gierende gitaar en drums, een beetje vergelijkbaar met Olivia Rodrigo’s all-american bitch. Het ingetogen Bridge Burner, met slidegitaar en piano, gaat over die nieuwe fase in het leven: moederschap (zie ook de hoes met knuffel), en raak je dan niet snel in de vergetelheid?
I Can’t See It vermengt shoegaze met grunge, maar altijd met díe verraderlijk lieflijke stem. Kill a Feeling, het mooiste nummer, is een meer rechttoe rechtaan rocknummer maar een die eindeloos mag duren, met dat heerlijke refrein van vervormde vocalen en gierende gitaren. Eigenlijk geldt dat voor de meeste nummers, TV on TV nodigt zelfs uit tot luidkeels meezingen.
Om de muziek toch een plaats proberen te geven, kun je misschien denken aan een mix van de Foo Fighters, Pixies en Hole. De stem van Gagliari is een vreemde eend in het ruigere genre, maar het geeft Pouty ontegenzeglijk een eigen geluid, en dat is een geluid om van te houden. Afsluiter Underwear, het tweede en laatste rustpuntje op de plaat, klinkt als een akoestisch kerstliedje, maar gaat over je er bewust van worden dat je plotseling niet meer zo jong bent.
Op het nummer The Big Stage uit Gagliardi het verlangen om ooit op een groot podium te mogen staan. Het zou deze kleine indie rockband zeer gegund zijn, want er staan genoeg onvervalste knallers op Forget About Me.
