Zo… met haar nieuwe album Mijn Haren Ruiken Naar Vuur gooit S10 het wel over een hele andere boeg. Haar muziek kenmerkte zich tot nu toe toch vooral als gevoelige hiphop en rap, veelal ‘geïnspireerd’ door haar psychiatrische ervaringen, en voorzien van haar breekbare, maar o zo fraaie stem. Maar door de samenwerking met de Engelse producer Jordan Fish, een voormalig lid van de door S10 in haar pubertijd geadoreerde band Bring Me The Horizon, slaat Stien den Hollander een volstrekt andere weg in.
Bijna niets in dit album lijkt op het eerdere werk van S10. Haast bombastisch, met aanzwellende synths begint De Leukste Mensen Zijn Raar, de openingstrack van het album. Al snel gaat de track over in heerlijke pompende dance met fantastisch ritme ondersteuning. Zo wordt ook gelijk de toon gezet voor het overgrote deel van de rest van het album, dat met maar 35 minuten kort, maar ook bijna overweldigend is.
Want onze Jordan Fish houdt van doorpakken, zo blijkt, en hij neemt S10 op sleeptouw. De titeltrack is al net zo dansbaar als de opening, en minstens net zo lekker. Tijd om te ademhalen is er nauwelijks; er zit amper stilte tussen de tracks. Weer Verliefd en Have Fun volgen rap en hetzelfde patroon, maar zijn iets minder catchy. Joanna maakt dat weer helemaal goed; ijzersterke elektrobeats begeleiden een geheimzinnige, intrigerende songtekst die je doet afvragen wat er in godsnaam is gebeurd. Maar daar is geen tijd voor, want daar is alweer Donkerblauw, gevolgd door Doorweekt, Voldaan.
Met Huis In Mijn Hoofd is daar eindelijk het gewenste rustpunt. Een bloedstollend mooie ingetogen track, zowel qua muziek als tekst. Dan nog twee keer uptempo met Noem Me Wild en in een nog hogere versnelling Voel Me Goed, om dan het album af te sluiten met het fraaie beschouwende Kan Het Leven Vandaag Beginnen. Phew, effe bijkomen…
Recent was er nog een discussie over muziek in je ‘moerstaal’ op tv, bij de talkshow Eva, waar door Roxanne Hazes en Dave Von Raven (zanger The Kik) werd benadrukt dat je bij Nederlandstalige muziek toch echt meer op de tekst let dan bij niet Nederlandstalige muziek. En dat dit zeker geldt voor artiesten als Froukje, Eefje de Visser, en ook S10. Mijn Haren Ruiken Naar Vuur is qua albumtitel inderdaad alleen al intrigerend genoeg en ontsproten uit S10’s waarneming bij een etentje met vrienden bij kampvuur. En de zangeres geeft zich zeker opnieuw bloot met fraaie en originele teksten over onzekerheid, angsten, wispelturigheid en vrijheid. Wat te denken van ‘Als ik mijn tranen kon bevriezen / zou ik een iglo gaan bouwen om in te wonen’.
Maar wat toch vooral opvalt aan dit album is de ‘catchiness’ van bijna iedere track, de snaar-strakke productie, en de uptempo en upbeat boventoon. En dat dit eigenlijk onmiskenbaar duidelijk maakt dat S10 zich goed voelt, zoals ze ook in een van de tracks expliciet benoemt en in recente interviews heeft aangegeven. Haar mooie, breekbare stem komt door dit ‘geweld’ misschien wat minder tot zijn recht, maar er zijn momenten dat je daar toch nadrukkelijk aan wordt herinnerd. Luister maar eens naar het einde van Donkerblauw of Huis In Mijn Hart.
Of het bij iedere fan in de smaak zal vallen is afwachten, maar Met Mijn Haren Ruiken Naar Vuur lijkt S10 een serieuze stijlbreuk te willen forceren met haar voorgaande werk en misschien ook wel met het beeld dat men van haar heeft. Als je het haar vraagt, kan het leven vandaag beginnen…
