Het talent van Sam Fender is onmiskenbaar. En zijn inspiratiebronnen ook. Wie naar de muziek van de dertigjarige Engelsman luistert, hoort als het ware decennia poprockgeschiedenis voorbij komen. Dat doet de singer-songwriter op People Watching weer met elf songs die ook vaak wat eigens hebben. Niet gek dus dat zijn populariteit steeds grotere vormen begint aan te nemen.
‘Begin maar met de dikste knipoog naar het verleden’, zo moet Fender gedacht hebben. Want hier kan je niet omheen. Het is te hopen dat er aan Don Henley gevraagd is of hij gesampled mocht worden, want in opener en titeltrack People Watching weerklinkt wel heel duidelijk de iconische hit The Boys Of Summer. Desondanks voelt het nummer fris en origineel aan. Misschien omdat het tempo net een fractie hoger ligt dan op de klassieker uit 1984. Het resultaat is een hele fijne energie, die helaas iets te weinig terugkeert op de rest van de plaat. Arm’s Length is bijvoorbeeld net dat tikkeltje te saai.
Sowieso prikkelt Fender tekstueel maar mondjesmaat. Het is hier en daar net wat veilig, zelfs op songs die meer maatschappijkritisch bedoeld lijken. Misschien is dat ook debet aan zijn populariteit, die voorzichtigheid. Want in de huidige maatschappij heb je met een duidelijke mening heel snel een grote meute tegenover je.
Vocaal heeft Fender veel van Brandon Flowers (The Killers) weg, wat op het ene nummer meer naar voren komt dan op het andere. De twee hebben in het verleden al regelmatig hun waardering voor elkaar uitgesproken en halen volgens Fender al hun hele carrière inspiratie uit Bruce Springsteen. Nog zo’n icoon dat de revue passeert. Al ligt dat dit keer vooral aan de kenmerkende mondharmonica op Wild Long Lie. Verder hoor je bij vlagen The War On Drugs erdoorheen druppelen. Dat is niet gek, want frontman Adam Granduciel was een van de producenten van People Watching.
Crumbling Empire is een van de hoogtepunten van het album. Een heerlijk koel wegluisternummer voor in het park, met nog een paar fijne gitaarsnerpjes in de slotminuut. Zo speelt Fender vaker met subtiele instrumentatie. Op Chin Up wordt er bijvoorbeeld een strijkersorkest toegevoegd. Het meeslepende TV Dinner begint met de piano op de voorgrond, maar later vallen ook strijkers en drums nadrukkelijk in. Vreemde eend in de bijt is afsluiter Remember My Name, waarop Fender enkel begeleid wordt door de blazers van de Northeast England’s Easington Colliery Band. Gaat die band nu ook mee op tour speciaal voor dit ene nummer is nu de vraag.
Fenders overduidelijk aanwezige talent geeft altijd het gevoel dat er meer in zit. Maar zelfs als hij niet zijn volle potentie benut, levert de Brit met People Watching weer een plaat af die zijn populariteit verder omhoog zal katapulteren.
