En toch doe je na een minuut luisteren naar Persona een kleine dubbelcheck. Is dit wel écht Selah Sue? Jazeker! Al rappend laat de Belgische direct horen wat ze met haar nieuwe album van plan is: grenzen verleggen en haar persoonlijke bevrijding volop laten horen. Na zeven jaar keert Sue veelzijdiger dan ooit terug in de spotlights.
Er zat altijd al wel wat rap-achtigs in de kenmerkende zang van de Vlaamse, maar zo aan de oppervlakte als in Kingdom kwam de hiphop nooit. Een nieuwe weg die haar niet misstaat. Kingdom is een energieke opener en zet de toon voor een plaat vol verrassende wendingen. Daar zorgen ook de diverse gastbijdrages voor. Hurray is een moderne r&b-plaat waarop de Canadees TOBi zijn bijdrage levert. Later komen ook Damso (op het verder wat saaie Wanted You To Know) en rapper Mick Jenkins (Celebrate) opdraven.
Persona is gevormd naar de Voice Dialogue-therapie, die Sue volgde om de diverse elementen van haar persoonlijkheid te kunnen benoemen en vooral te kunnen accepteren. De Vlaamse kon zich in het verleden nog wel eens gek laten maken door haar eigen, veel te harde zelfkritiek. Terwijl de successen zich opstapelden toen Sue een jaar of tien geleden doorbrak, had zij zelf continu het gevoel niet goed genoeg te zijn. Twijfel en stress namen de overhand.
De impact van die gevoelens wordt op Persona expliciet benoemd. Zo gaat het openhartige Pills over de antidepressiva die Sue jarenlang slikte. Met gevolgen voor haarzelf. ‘I wish that I could feel something/But the pills do what they do,’ zingt de zangeres. En verderop: ‘And if you look real close you’ll notice/I lost all my emotions.’ De eerlijke beschouwing krijgt opvallend lieflijke ondersteuning van een dansbare beat, waardoor de lyrics net wat minder zwaar op de maag liggen.
De Belgische zangeres staat zichzelf op Persona vaker toe om open en eerlijk te zijn. Naar de luisteraars, maar zeker ook naar zichzelf en haar naasten. In All The Way Down erkent Sue dat ze zich tijdens de pandemie niet goed genoeg heeft ingeleefd in de zorgen van haar zus, die als lerares een moeilijke tijd doormaakte, maar niet altijd een luisterend oor kon vinden. Tijdens de bluesy klanken van All The Way Down komt de sound uit de doorbraakperiode van Sue misschien wel het meest duidelijk naar voren. Het stemgeluid is weinig veranderd door de jaren heen, maar de meer gedurfde composities op Persona trekken Sue’s muziek naar een nieuwe dimensie.
Bijzonder lekker is Try To Make Friends. Funky, afwisselend, dansbaar, maar toch subtiel. Ondertussen erkent Sue in de lyrics hoe moeilijk ze het vindt om nieuwe mensen te ontmoeten en vrienden te maken. Weer een voorbeeld van een track die ontspannen wegluistert, maar waarin voor de oplettende luisteraar een diepere laag te vinden is. Catch My Drift leunt op een heerlijk basloopje en klinkt ontspannen. Dit in tegenstelling tot Karma, waarop de vuigere kant van Sue naar boven komt. Met scheurende stem pompt de Belgische de energie door het refrein. Afsluiter Full Of Life lijkt te dienen als een soort conclusie van Persona. Verschillende stijlen komen bij elkaar, Sue neemt aanvankelijk gas terug, om steeds harder vooruit te gaan. De strakke productie valt hier extra op.
Het was zeven jaar wachten op een nieuw album van Selah Sue, maar het geduld wordt rijkelijk beloond. Persona barst uit elkaar van de kwaliteit. Het is overbodig om te benoemen dat Sanne Putseys een fantastische zangeres is, maar de diversiteit van het album laat zien dat de Belgische de afgelopen jaren zonder veel muziek uit te brengen een enorme ontwikkeling heeft doorgemaakt. Een terugkeer in stijl. Of eigenlijk: een terugkeer in heel veel stijlen.
