Ghost, Daft Punk, (leden van) Blue Man Group, Zhu. Het zijn allemaal artiesten die hun identiteit liever verborgen houden. En eigenlijk hadden ze allemaal moeten doen wat Tessa Rose Jackson nu heeft gedaan. Onder de artiestennaam Someone een plaat genaamd Shapeshifter uitbrengen. Weinige combinaties van twee woorden zullen meer geheimzinnigheid rondom een persoon creëren.
Jackson is verder weinig mysterieus over wie ze is en wat ze doet. Sterker nog: ze geeft een soms behoorlijk persoonlijk inkijkje in haar gedachten die opspeelden tijdens de lockdownperiode. De Nederlands-Britse muzikant werkte in haar eigen studio in Amsterdam aan Shapeshifter, dat ze zelf omschrijft als sonische therapie. Daarbij staat Someone er niet alleen voor, zo blijkt wel op I’m Not Leaving, waarvan de titel eigenlijk al voor zich spreekt. Ze beschrijft wat steun met iemand die het moeilijk heeft kan doen. Toch staat ze ook regelmatig op eigen benen, getuige Take It As It Comes. ‘I’m a teacher/To my own inner creature(…)I can take it as it comes.’
Maar meer nog dan de teksten, is de muziek om van te genieten. Na ietwat langzame start met de eerste twee tracks maakt Shapeshifter een fraaie transformatie door. Zo hoor je de kwaliteiten van van Someone als componist. Bijvoorbeeld op het waanzinnige Empathy¸ de beste song van de elf. Daar slaagt ze er wonderwel in om vanuit een intro dat gelijkenissen toont met dat van Drive van R.E.M. een nummer te bouwen dat zo ver weg staat van de hiervoor genoemde alternatieve rockband als je je maar kan bedenken en dat je eerder associeert met het lichte werk van gerenommeerde popzangeressen. De transitie van de ene naar een andere stijl gebeurt op een heel organische manier. Someone toont zich een ware shapeshifter.
Het is een bewonderenswaardige kwaliteit van de muzikante, die ze hopelijk nog veel vaker gaat inzetten. Dit spreekt meer tot de verbeelding dan wanneer Someone de setting monotoon houdt. Ook al is de subtiele trompetsolo op Paris At Midnight op zichzelf bijzonder fraai. Daarbij is het onmogelijk negatieve kritiek te vinden op het ingetogen One By One, terwijl dit toch duidelijk vanuit een constante stijl op de akoestische gitaar gebracht wordt.
Someone mag gezien en vooral gehoord worden. Dat was al duidelijk na haar eerste singles en ep’s in de voorbije jaren, maar Shapeshifter is de kers op de al rijkelijk gevulde taart. Hopelijk komen er nog veel verschillend gevormde taarten bij. Daar is zonder meer interesse in van veel meer mensen dan van één someone.
