Bijna vier jaar na het plotselinge overlijden van de Schotse producer SOPHIE, door een ongelukkige val op 34-jarige leeftijd, is er een postuum album uit met de titel SOPHIE. Samengesteld door haar broer Benny Long op basis van materiaal waar SOPHIE al langere tijd aan werkte als opvolger van haar debuutalbum Oil of Every Pearl’s Un-Insides uit 2018.
SOPHIE is één van de meest vooraanstaande exponenten van de zogenaamde hyperpop: elektronische muziek voortkomend uit het PC Music-label, dat zich kenmerkt door overmatige productie, autotune to the max, pitch shifted synthesizers, korte tracks en catchy tunes. Charlie XCX is een andere bekende artiest die met deze muziekstroom groot geworden is.
Al die hyperpopelementen komen zeker voor op het album SOPHIE, maar veel meer nog krijg je als luisteraar middels een gevarieerde luistertrip een hele goede indruk van de veelzijdigheid van SOPHIE als muzikant en producer, waarbij ze in bijna alle tracks door gastvocalisten als Kim Petras, BC Kingdom, Nina Kraviz, Evita Manji en anderen wordt bijgestaan.
Het album bestaat uit zestien tracks, met om de vier tracks een stijlwisseling. Met Intro (The Full Horror) begint het ambientgedeelte ook daadwerkelijk met een 100% ambienttrack. Rawwww is ook ambient rustig, maar heeft een vleugje reggae door de inbreng van Jazzy. De hyperpopinvloeden zijn voor het eerst duidelijk te horen in Plunging Aysmptote, een bizarre titel voor een bizar minimalistische track met spoken word van Juliana Huxtable en industrieel overstuurde soundeffecten als begeleiding. Met het ruim zeven minuten durende The Dome’s Protection wordt het ambientgedeelte op waardige wijze afgesloten.
Het tweede kwartet tracks is ingeruimd voor poppy dancetracks. Het al eerder hier gespotte Reason Why met Kim Petras is een fijne track, gevolgd door Live In My Truth, dat wel erg veel lijkt op zijn voorganger. Why Lies en Do You Wanne Be Alive? zijn lekkere tracks die het catchy tunes-aspect van hyperpop ruimschoots invullen.
Dan volgen vier korte, maar behoorlijk stevige bangers die op het hoogtepunt van een willekeurige dj-set niet zouden misstaan. Met Berlin Nightmare wordt de Duitse techno geëerd en het korte Gallop zou zo mee kunnen liften op een gabberfestival. One More Time begint heel duister met donkere bas en synthesizer, maar krijgt ‘meer lucht’ en open beats naar het einde toe, om zo de overgang in te luiden naar de laatste vier tracks.
En die laatste vier tracks zijn zeker niet de minste van het album. De dj-set wordt op Ibiza-achtige wijze afgesloten met het My Forever als loungy hoogtepunt, en Love Me Off Earth als toepasselijke slottrack: ‘What is it worth to love me on Earth/Defying logic and time/Love me off Earth.’
SOPHIE is een waardig postuum album dat het multitalent dat SOPHIE was meer dan onderstreept. Ondanks de duidelijke ‘knippen’ in het album luistert het toch weg als een heerlijke dj-set.
