Portrait of My Heart wordt alweer het vijfde album van SPELLLING, het alter ego van de Californische muzikant Chrystia Cabral. Daarbij is SPELLLING & the Mystery School uit 2023 meegeteld hoewel dat louter re-recordings betrof van oudere nummers, opgenomen met haar liveband the Mystery School. Diezelfde liveband staat haar op dit nieuwe album ook weer bij. En dat komt de dynamiek ten goede. Zo gauw de naald zich een weg door de groef baant, valt het hogere tempo op ten opzichte van haar vorige platen.
Hoewel SPELLLING inmiddels een sterk oevre heeft opgebouwd, gaat het haar echt voor de wind sinds haar grote doorbraak The Turning Wheel uit 2021, waarop ze met een keur aan gastmuzikanten, veelal uit de klassieke school, een rijke en tegelijkertijd intieme ‘soft-focus’ popsound liet horen. De strijkers, de harp, de vocalen; The Turning Wheel was niets minder dan snoep voor het oor.
Portrait of My Heart klinkt meer down-to-earth. Of beter gezegd: wereldser. Het album opent met pittige drums en een basloopje à la The (oude) Cure. Ook de zang is expressiever, met het uiteindelijk bijna uitgeschreeuwde refrein ‘I don’t belong here!’. De gitaarinbreng is hier nog te ingetogen om van een rocknummer te kunnen spreken, maar het is zeker steviger en energieker dan we gewend zijn van Cabral.
Keep Alive trekt die lijn moeiteloos door. Zeker, je hoort herkenbare harmonieën, maar dan in een steviger jasje. Het voelt op een of andere manier alsof de artiest lekkerder in haar vel zit. Alibi is daarvan wellicht de beste samenvatting; het is moeilijk om níet vrolijk van te worden van de manier waarop ze haar ex laat weten dat het nu echt afgelopen is en hij/zij niet meer hoeft aan te kloppen. De gitaarsolo, van de hand van Pat McCrory van hardcoreband Turnstile, is in de plaats gekomen van de oorspronkelijk geplande piano. Klinkt toch nét even anders en is tekenend voor de nieuwe weg die Portrait of My Heart bewandelt.
Destinity Arrives is een muzikaal breekpunt, want hierna schudt Cabral ogenschijnlijk moeiteloos enkele rustigere tracks uit de mouw, die qua structuur en sound op The Turning Wheel hadden kunnen staan, maar net zo goed moeiteloos op dit nieuwe album passen. Pas op achtste track Drain is de gitaar weer terug, lekker ruig gespeeld door een andere gastartiest in de persoon van Braxton Marcellous.
De eer om af te sluiten is aan Sometimes. Grommende gitaar, aanzwellende drums en synths. Cabral haalt muzikaal en vocaal nog éen keer alles uit de kast voor een spetterende finale.
Toegegeven, het is eerst wennen aan de nieuwe sound van SPELLLING, maar na een paar keer luisteren valt alles op zijn plaats. Het is prettig om een meer expressieve, soms bijna rockende SPELLLING te horen, als ze ook maar ingetogen pareltjes zoals Mount Analogue blijft maken.
Portrait of My Heart van SPELLLING verschijnt op vrijdag 28 maart.
