BIG|BRAVE bracht deze week het album OST uit, een soundtrack van een niet bestaande film. SUMAC en Moor Mother geven hun gezamelijke project de naam The Film, met titels als Scene 1, Scene 2.
SUMAC is een Amerikaans-Canadees post/sludge-metal band met avantgardistische invalshoeken. En avantgardistisch, dat label is zeker ook te plakken op Camae Ayewa, beter bekend onder de naam Moor Mother. Moor Mother is een afro-amerikaanse anti-slavernij activist (hoewel ze zelf ontkent activist te zijn, want “te makkelijk”), hiphop, punk en jazzmuzikant en poëet. Dat is een mondvol en dekt nog altijd de lading niet.
De samenwerking is op zich zo gek nog niet. Beide zijn eigenzinnig, beide avant-gardistisch en beide eenzelfde blik op onrechtvaardigheid. Nog los van het feit dat zowel SUMAC als Moor Mother veelvuldig samenwerkingen aangaan met muzikanten uit diverse disciplines.
SUMAC bestaat uit gitarist Aaron Turner, Nick Yacy (synth and drums) en bassist Brian Cook (die tevens vast lid is van de bekende postrock formatie Russian Circles). De band leunt zwaar op volume en gitaarnoise maar heeft ook de ontregeling en dissonantie die eigen kan zijn aan jazz.
Openingstrack Scene 1 is een drone-achtig nummer met een zeer belangrijke rol voor de teksten van Moor Mother. Afgelopen weekend speelde deze gelegenheidsformatie op het onvolprezen Roadburn festival, en hoewel de teksten in de muur van geluid soms moeilijk te verstaan waren, was de voordracht van Moor Mother dusdanig indrukwekkend dat er geen twijfel was over het belang van de teksten. Om een helder beeld te scheppen én om de artiest recht te doen hier een extract uit de tekst:
‘Does America love you? / Does Germany love you? / Does Australia love you? / Does England love you?
Did they love you when they Censored your voice?
Did they love you when You were getting terrorized And lynched?
Did they love you when they / Took centuries / To apologise for enslavement?’
Moor Mother zit altijd ruim in haar teksten maar hier en daar ligt er nadruk op bepaalde woorden. Op The Run spuugt ze herhaaldelijk de woorden ‘I was running’ uit terwijl de band naarmate de tijd vordert steeds dreigender en sneller gaat spelen, wat een filmisch effect geeft van een beangstigende achtervolging. ‘Don’t look away, don’t look away’ smeekt ze, nee eist ze op Camera, terwijl de gitaren krassen, krijsen en gieren en haar stem steeds donkerder van toon wordt.
Met de korte tracks Hard Truth, een mengsel van hemels gezang en ruis, en het Jean-Michel Jarre-achtige The Truth Is Out There, is er korte tijd om adem te halen, want die is er niet in het 16-minuten durende Scene 5: Breathing Fire waarmee The Film afsluit. Een prachtig en overrompelend epos, muzikaal verrassend toegankelijk vergeleken met voorgaande tracks, waarop Moor Mother en SUMAC ons een laatste keer mee nemen in hun kijk op de wereld.
Om Moor Mother te citeren ‘Music is a form of healing’. En dat gaat zeker op voor de The Film: een ongemakkelijk maar bovenal een indrukwekkend document.
