Het is bijna niet meer voor te stellen dat ze zich ooit opstelde als onschuldig countryzangeresje met mierzoete liedjes. Het type ‘girl next door’ dat je óf graag zag en hoorde óf keihard de grond in wilde boren. Naarmate de jaren voorbij kropen en Taylor Swift volwassen werd, groeide ze langzaam uit tot de nieuwste pop prinses waar we nu niet meer om heen kunnen. Met het album Red uit 2012 schudde ze het country-imago voorzichtig van zich af, om vervolgens twee jaar later met 1989 haar eerste echte popalbum te lanceren. Met die plaat wist Swift destijds alle records te verbreken en groeide ze uit tot één van de meest invloedrijkste artiesten ter wereld.
Hoewel ze sinds haar debuut in 2006 om de twee jaar met een nieuw album kwam aanzetten (in de even jaren), bleef het vorig jaar angstig stil. Alle hoop op nieuwe muziek was dus duidelijk gericht op dit jaar en toen Swift afgelopen zomer vanuit het niets alle berichten van haar social media verwijderde, wisten we genoeg: er broeide iets. Intussen zijn we een aantal maanden verder en is de release van een gloednieuw album een feit: Reputation.
Producers Max Martin en Shellback (waarmee Swift in 2012 al haar eerste pop creaties creëerde) zijn voor deze plaat opnieuw actief geweest. Ook haar maatje Jack Antonoff (die op 1989 een grote rol speelde) heeft zijn diensten weer bewezen. Toch lijken de meeste producties in de verste verte niet op commerciële radiosingles als Shake It Off, I Knew You Were Trouble en We Are Never Getting Back Together. Zodra de snerpende beat van …Ready For It?, (de eerste track van het album) je bereikt, voelt het alsof je als luisteraar in de verkeerde trein bent gestapt.
In End Game (met gastbijdragen van Ed Sheeran & Future), I Did Something Bad, Don’t Blame Me, So It Goes en Dancing With Our Hands Tied krijgen we een urban geluid voorgeschoteld waarbij je je afvraagt of Swift in een verwarde bui iets teveel naar Beyoncé heeft geluisterd. Met Look What You Made Me Do (de eerste single van het album) zorgde de zangeres in augustus al voor een hoop verbaasde gezichten. Simpel, flauw maar boven alles een zeer inspiratieloos klinkend liedje. We kunnen niet ontkennen dat het refrein ons iedere keer doet denken aan de “You’re too big to fit in here” scène uit de speelfilm The Sweetest Thing met Cameron Diaz.
Met Delicate en Gorgeous geeft Swift ons slappe aftrekels van haar eigen hitsingle Blank Space, terwijl Getaway Car klinkt als een left-overtje van de 1989 sessies. King Of My Heart staat bol van de autotune en straalt daardoor totaal geen charme uit, terwijl Dress met zijn te hoog gezongen refreintje nogal wat irritaties oproept. Call It What You Want is catchy van begin tot eind en daardoor één van de weinige uitschieters op dit album. Het op de piano gebaseerde New Year’s Day is het laatste nummer. Een track waarin Swift weer even de rol van kwetsbare singer/songwriter aanneemt. Alsof ze je wil zeggen: het kan me niet gek, uitbundig en commercieel genoeg maar diep van binnen blijf ik dat meisje dat mensen wil raken met mijn muziek.
In haar carrière heeft Swift altijd zelf de touwtjes in handen en ook al lijkt het er op dat de sound van veel liedjes op Reputation (plat gezegd) door haar strot is gedrukt, heeft ze toch echt zelf voor de muzikale veranderingen gekozen. Een opvolger maken van zo’n geslaagde bestseller als 1989 is al bijna niet te doen, dus vernieuwing is wat ons betreft prima. Vernieuwingen moet alleen wel bij je passen en dat doen ze in dit geval helaas niet. Jammer.
