The Black Angels – Death Song

Waardering

7

8

Je moet het Donald Trump nageven: niet vaak vormde een Amerikaanse president zo’n grote bron van inspiratie voor muzikanten. Ook The Black Angels – normaliter geen band van albumthematiek en politieke boodschappen – doen een duit in het zakje. Het nieuwe album Death Song is een kiezelharde afspiegeling van het huidige politieke klimaat.

Dat de psychrockers rond frontman Alex Maas geen blad voor de mond zouden nemen op Death Song, bleek al uit de eerste single die begin februari werd uitgebracht. Currency is een ondubbelzinnige woede-uitbarsting in de richting van het Witte Huis. De boosheid laat in het refrein slechts één strohalm overeind staan om aan vast te klampen: ‘One day it’ll all be over’. Geen reden tot optimisme, al kunnen we van de muzikale omlijsting van Currency alleen maar heel vrolijk worden. Het weergaloze nummer barst uit elkaar van de energie. Stoelriemen vast dus.

Het minstens zo cynische I’d Kill For You bezingt hoe ver mensen kunnen gaan in hun loyaliteit of toewijding voor iets of iemand. Het zijn dit soort tekstuele, haast psychologische overdenkingen die Death Song zeer interessant maken. Wederom is dat vooral een prettig extraatje, want de muziek is op zichzelf al voldoende reden om Death Song in de platenspeler te stoppen. Of het nu de shoegazegitaren van I’d Kill For You, de ratelende orgels in Comanche Moon of de meer radiovriendelijke klanken van Medicine zijn: de muziek van The Black Angels weet in al zijn intensiteit indruk te maken en precies het gevoel over te brengen dat past bij de thema’s op het album.

Naarmate Death Song vordert, begint de verzadiging echter wel steeds meer op te treden. De fut raakt er een beetje uit en de bandleden lijken in tracks als Hunt Me Down en I Dreamt te zijn vergeten dat je muziek ook op andere manieren kunt afwisselen dan alleen door heel vaak aan de volumeknop te draaien. Kwaliteit: check. Het nu-weten-we-het-wel-gevoel: helaas ook check.

Pas aan het einde weten The Black Angels nog éénmaal te verrassen. Slottrack Life Song kan nauwelijks verhullen dat het is geïnspireerd op David Bowies Space Oddity. Van de lyrics over een astronaut die verdwaalt in de ruimte tot de overgang na één minuut van couplet naar refrein. Het zijn met name de wanhopige zang van Maas en de gitaarsolo die zorgen dat Life Song eerder een respectvol eerbetoon dan een slap aftreksel van Bowies kunststukje is. Met zulke duidelijke overeenkomsten is dat een knappe prestatie.

Death Song mist af en toe de verrassing om tot aan de laatste noot op het puntje van je stoel te blijven zitten, maar het staat buiten kijf dat The Black Angels een meer dan prima album aan hun oeuvre hebben toegevoegd.  De muziek knalt, schuurt en dendert door de luidsprekers. Door de zware thema’s én de intense muziek is Death Song niet bepaald een album om achteloos op de achtergrond te draaien. Een beetje aandacht voor de wereldproblematiek kan gelukkig geen kwaad.