Van uitstel komt afstel. Gelukkig gaat die regel niet op voor de nieuwste plaat van The Lemon Twigs. Nadat de eerste releasedatum van 1 mei niet werd nagekomen, is hij er dan nu eindelijk: Songs For The General Public. De eerste les die de heren op dit album willen meegeven: er zit een dunne lijn tussen pastiche en parodie. Op voorganger Go To School zochten ze die grens constant op. Op hun nieuwste werk gaan ze vaak bewust over die grens heen. De tweede les? Bombast is altijd beter.
Daarover gesproken, opener Hell On Wheels knalt er meteen lekker in. Na het refrein één keer te hebben gehoord, brul je hem al luidkeels mee: ‘And we were hell on wheels/Hell on wheels/We were dirty screaming/White hot jeans’. Het klinkt als een mix tussen Alice Cooper, The Rolling Stones en Bob Dylan. Track twee, Live In Favor Of Tomorrow, doet soms denken aan The Beatles op steroïden. Niet de minste artiesten om mee vergeleken te worden.
En zo is de ene na de andere verwijzing te vinden. Overal klinkt wel iets bekends van weleer. Toch zit er in ieder nummer een mix van artiesten die niet altijd logisch lijken. Zo laten de heren op No One Holds You (Closer Than The One You Haven’t Met) een beetje Supertramp horen, maar dan ruwer en meer glam. Op de achtergrond zingt een groepje mee die zo The Bee Gees hadden kunnen heten. Somebody Loving You begint als een rustig lied met een vleug psychedelica. Vanaf het refrein zal echter iedere powerballad liefhebber zijn hart kunnen ophalen. De melodie gaat van groot naar grootst. Queen kijkt trots toe vanaf de zijlijn. En dat zorgt ervoor dat het steeds klinkt als een mashup van verschillende classic rockbands.
Losbreken van al die grote acts uit het verleden lukt de groep niet. Met zoveel dikke vette knipogen naar andere artiesten rijst de vraag op: wie zijn The Lemon Twigs nou echt? Op Moon wordt die vraag echt duidelijk beantwoord. De combinatie van bombast en theater doet maar aan één act denken: Meat Loaf.
Dat wil niet zeggen dat er niks te genieten valt. Hog is ontzettend cliché, maar het luistert o-zo-lekker weg. Op Leather Together worden punk en glam gemixt tot een rocker van jewelste.
The Lemon Twigs laten op hun derde langspeler een sound horen die heel wat gemakkelijker wegluistert dan hun tweede plaat. Daarmee doet Songs For The General Public zijn naam eer aan. Alles klinkt vooral heel erg jaren ‘70 (en soms een beetje jaren ‘60). Voor iemand die walgt van dat tijdvak, is het album een verafschuwing. Alles wat fout was uit die tijd komt voorbij. Voor een liefhebber van die tijdsperiode die niet kritisch kijkt, en niet opzoek is naar vernieuwing, is het echter smullen geblazen.
