Elf jaar geleden debuteerde The Parlor Mob met het meer dan geweldige rockalbum And You Were A Crow. Toch is de band sindsdien nooit verder gekomen dan de titel ‘favoriete verborgen muziekparel’ van de Nieuweplaat-redactie. Nu mag je daar ook best trots op zijn, maar als muzikant wil je hopelijk toch meer bereiken. Gaat het nieuwe album Dark Hour dan eindelijk aandacht genereren?
Wat bepaalt eigenlijk of je als band populair wordt of niet? Natuurlijk de kwaliteit van de muziek, maar jezelf goed vermarkten en een flinke dosis geluk zijn ook belangrijke onderdelen. Die laatste twee zaken heeft The Parlor Mob duidelijk nog niet voor elkaar. Wellicht dat de band daarom op Dark Hour kiest om de stevige gitaren veelal achterwege te laten. Wie weet is het met een aangepaste sound wel raak bij een andere doelgroep.
Voor die enkele liefhebber van het eerste uur is het bij openingsnummer All I’m Holding Onto wel even slikken. Het tempo ligt laag, de gitaren zijn slechts ondersteunend en de zang van Mark Melicia – het meest kenmerkende element van de band – is tamelijk bescheiden. Aan het einde bouwt de track nog wel aardig op naar een climax, maar als vervolgens House Of Cards van start gaat, is er toch sprake van enige opluchting. Het viertal uit New Jersey kan het dus toch nog! Scheurende gitaren, gierende stembanden en een fijne garagerocksaus over het puntige refrein maken van House Of Cards een heerlijke track.
Ondanks het wankele openingsnummer kan de eerste helft van Dark Hour met een gerust hart sterk worden genoemd. The Parlor Mob heeft het genre rock altijd op diverse manieren aangevlogen en die veelzijdigheid komt ook op Dark Hour naar voren. Someday heeft wat Arctic Monkeys-achtige invloeden, waarbij vooral de gitaarlick voor het refrein blijft hangen. Met Setting With The Sun wordt het gaspedaal losgelaten, maar de track zit zeer goed in elkaar met een aantal verrassende wendingen. Zo ontwikkelt Setting With The Sun zich tot misschien wel het beste nummer op het album.
Net als in de sport blijkt een goede eerste helft echter geen garantie voor succes in de tweede helft. Titeltrack Dark Hour – het favoriete nummer op het album van de bandleden zelf – draagt nog wel een spannende sfeer mee door de pittige drumbeat, maar de luisteraar heeft dan al op muziekkwaliteit moeten inleveren. Het vervolg is ronduit nietszeggend. So Low blijft veel te veel hangen in het trage tempo en verliest helemaal kracht door een werkelijk levenloos refrein. No Harm kent iets meer energie, maar hangt dan weer aan elkaar van voorspelbaarheid, zowel muzikaal als qua lyrics. Not Your World combineert beide zwaktes en komt zo mogelijk nog middelmatiger over.
Sta je op een verjaardag en wil je als muzieksnob indruk maken met jouw kennis van obscure, onbekende bandjes, dan is The Parlor Mob ook na het uitbrengen van Dark Hour nog steeds een prima aan te dragen voorbeeld. En verwijs in dat geval vooral naar debuutalbum And You Were A Crow en niet zozeer naar de nieuwste plaat. Zeker het eerste gedeelte is absoluut de moeite van het luisteren waard. Maar door de zwakte van het slot, zal Dark Hour de band vrijwel zeker niet aan het licht brengen van een groter publiek.
