Via een uitgekiende marketing campagne werd de muziekliefhebber de afgelopen maanden warm gemaakt voor het 24ste album van de Rolling Stones. Zelfs de singles die van tevoren verschenen deden hun best. Waar Angry als eerste single door fans en muziekpers welwillend werd ontvangen – als de heren op dit niveau musiceren dan komt er een fijn Stones album aan -werden de verwachtingen middels Sweet Sounds Of Heaven onmiddellijk ver naar boven bijgesteld. Deze tweede single, met medewerking van Lady Gaga, doet niet onder voor het beste werk van de Stones uit begin jaren zeventig. Er spelen meer grote namen mee, zoals Elton John, Stevie Wonder, Paul McCartney, oud-bassist Bill Wyman en zelfs de twee jaar geleden overleden Charlie Watts is in twee nummers van de partij. Kortom, reden genoeg voor een releaseparty in vele platenwinkels in de avond en nacht van de lancering van Hackney Diamonds. En? Ja, de plaat is uitstekend. Allen die de het al jaren smalend over rollator-rock hebben, worden volledig weggespeeld.
Hackney Diamonds is een ouderwets goede Stonesplaat. Dit roept onmiddellijk wat ambivalente gevoelens op: moet een nieuwe plaat vernieuwend zijn? In dat geval is Hackney Diamonds niet echt geslaagd. Er staat geen nummer op dat niet past in, of herinnert aan het rijke oeuvre van de band. Weinig nieuws dus. Maar als een plaat je energie, plezier en levenslust dient te brengen, dan hebben de heren Jagger, Richards en Woods een klassealbum neergezet. De rauwe en bronstige zang, de scherpe gitaarriffs en de beukende ritmesectie: het speelplezier spat uit de groeven. Ook producer Andrew Watt verdient een dikke pluim. Als je ruim zestig jaar rockmuziek zo fris en sprankelend uit de speakers kan laten knallen, heb je het begrepen. Hackney Diamonds is óf een perfect slotakkoord van ‘the greatest rock band of all time’, óf de herstart van drie enthousiaste overrijpe pubers met twee gitaren. Mick Jagger vat het in Depending On You krachtig samen: “Now I’m too young for dying and too old to lose.”
