Rock-‘n-roll is still alive en het Groningse The Vices is momenteel misschien wel de snelst opkomende levensader van het genre. Het jonge viertal rijgt op zevenmijlslaarzen de hoogtepunten aan elkaar, maar debuutalbum Looking For Faces moet de ultieme climax vormen. The Vices zetten met de plaat een dubbeldik uitroepteken achter hun spectaculaire entree.
‘Een chaotisch circus waardoorheen brullende olifanten stampen aan de ene kant, muziek met een diepere laag aan de andere kant.’ Ook qua metafoorgebruik zijn The Vices onvoorspelbaar, maar de bandbeschrijving van frontman Floris van Luijtelaar in een interview met Nieuweplaat snijdt na het beluisteren van Looking For Faces zeker hout. De band vliegt tussen én binnen nummers alle kanten op, maar heeft tegelijkertijd totale controle over de stuurknuppel. De mix van garagerock, indiepop en surfrock klinkt enerzijds luchtig en frivool, anderzijds intelligent en doordacht.
Het jongehondengehalte van de bandleden komt duidelijk terug in de muziek. Het enthousiasme spat van nummers als Looking For Faces, Before Your Birth en Boy af, door de combinatie van muzikale tempowisselingen, Alex Turner-achtige zangpartijen en frisse composities. Soms zit de crux in hele kleine, subtiele toevoegingen. Zo hobbelen The Vices in Boy tot vlak voor het einde in een prettige, stabiele draf vooruit, maar kan gitarist Jonathan Kruizenga het niet laten om in de laatste vijf seconden nog even lekker te raggen op zijn instrument. Looking For Faces zit vol met dat soort dynamische momenten: minuscule details met grote impact op de energieke sfeer van het album.
Echt spectaculair wordt het op Good Morning City, Now Let Me Sleep. De afwisseling tussen gitaar en orgel in de eerste minuten geeft de track een ontzettend speels karakter. Als na tweeënhalve minuut alle remmen los gaan in de instrumentale break is er helemaal geen houden meer aan. En zodra het tempo vervolgens wordt teruggeschroefd, komt dat heerlijke orgeltje direct weer buurten. Good Morning City, Now Let Me Sleep is het perfecte visitekaartje voor The Vices.
Een andere opvallende deelnemer op Looking For Faces is de Elliott Smith-cover Between The Bars. Waar Smith de track zo minimalistisch mogelijk performde – vol mompelende fluisterzang – voeren The Vices het tempo juist op. Het enorme contrast met het origineel misstaat niet. De heldere zang legt extra nadruk op de mooie, maar ook zwartgallige lyrics van Smith en de strijkers komen subtiel en smaakvol aan de oppervlakte. Dat The Vices het nummer in zijn waarde laten, terwijl ze er een volledig eigen draai aan geven, is een blijk van talent.
The Vices tonen een enorme veelzijdigheid op hun debuutplaat. De eerste helft (Just Like With Lou) en de tweede helft van het album (All That I Know) eindigen met een rustigere track, maar die blenden uitstekend in met de rest van Looking For Faces. Just Like With Lou door de gruizige garagesound te behouden, All That I Know als conclusie van de levenskwesties die in de negen nummers ervoor worden bezongen: soms moet je maar gewoon accepteren dat je niet alle vragen en dilemma’s kunt beantwoorden. Een relativerende en ontnuchterende slotsom.
Een voorprogramma bij Yungblud, optreden op Eurosonic Noorderslag, de uitverkiezing tot 3FM Talent. Het is geen toeval dat de pot met goud continu in de woonkamer van The Vices lijkt te staan. Looking For Faces ademt talent, dynamiek en vooral plezier. Het album is zo veelzijdig dat je je afvraagt of The Vices met hun debuutplaat niet meteen al hun kruit verschoten hebben. De bandleden droomden van een eerste album en leveren met recht een plaat af om van te dromen.
