Het was een opvallende uitspraak die Tamara Lindeman, de drijvende kracht achter de Canadese band The Weather Station, deed bij de aankondiging van het nieuwe album Humanhood begin oktober vorig jaar bij de collega’s van muziekwebsite Pitchfork: “de verwarring van relaties waarin dwang verpakt is in de taal van de liefde.” Hiermee doelde ze op een van de vele uitdagingen die ze tijdens het schrijfproces ervoer. Zonder dat Lindeman verder in details trad zegt het meer dan genoeg om de titel van het zevende album van The Weather Station te duiden. Humanhood betekent zoveel als de schoonheid en de complexiteit van het mens-zijn.
De plaat laat een duidelijk ander geluid horen dan op voorgaande albums het geval was. Daar waar voorganger How Is It That I Should Look At The Stars excelleerde in folk en jazz-folk, laat opvolger Humanhood een dwingender geluid horen dat meer neigt naar artpop en avantpop. Het gebruik van onregelmatige maatsoorten als een 7/8e of een 5/4e maat verstoren her en der op de lp het gevoel van een natuurlijk ritme. Dit roept – doelbewust en dus geslaagd! – een licht gevoel van onbehagen op. Dit wordt nog eens versterkt door technieken als sul ponticello, waarbij violen een wat schurend en spookachtig geluid produceren.
De eerste speldenprikjes hiervan zijn te horen in het instrumentale openingsnummer Descent dat direct overgaat in de eerst verschenen single Neon Signs. Een bijzonder aantrekkelijke track in zowel woord als geluid. Uptempo en omlijst met een soort ‘wall of sound’ zingt Lindeman over de zoektocht naar betekenis, authenticiteit en verbinding in een chaotische, misleidende wereld. Een wereld die gespannen balanceert tussen verlangen, vervulling, liefde en lust. Het verstrooide einde van het lied, met fragmentarisch en aritmisch klinkende dwarsfluiten benadrukt de staat van verwarring waarover Lindeman eerder sprak.

Tamara Lindeman (Press photo: Sara Melvin)
Mirror gebruikt – hoe kan het ook anders – de spiegelmetafoor om je de onvermijdelijke reflectie van jezelf te laten zien in alles wat we ervaren. En dat is lang niet altijd een fraai beeld om naar te kijken. Of naar te luisteren in dit geval: ‘You were dousing your fields in a chemical rain/You were cutting my arm to transcend your own pain.’ Diep menselijk leed omwikkeld met fijne en geruststellende muzikale klanken. Indrukwekkend! De licht ‘out-of-tune’ klinkende saxofoon richting het einde doet dienst als comfortabel ongemak. En het werkt ook nog.
In elk van de op Mirror volgende tracks wordt effectief geëxperimenteerd met het omzetten van het mens-zijn in geluid. Zo zijn er tracks die onverwachts worden afgebroken of niet tot een logisch einde komen. Maar ook liedjes met een palet aan ongebruikelijke klankkleuren (scherpe tonen, overlappingen en niet-syncroom lopende ritmes). Het draagt allemaal bij aan het ongemakkelijke – en wonderwel tegelijkertijd aangenaam aantrekkelijke – gevoel van existentiële en emotionele ontwrichting dat The Weather Station driekwartier lang over je uitstort.
Titeltrack Humanhood doet er nog een schepje bovenop. Doordat Lindeman een deel van de songtekst op willekeurige momenten niet zingt maar uitspreekt, krijg je als luisteraar het gevoel getuige te zijn van iets dat geïmproviseerd en vanuit iets diepers dan het hart tot stand is gekomen. Alsof de muziek er reeds was en de woorden die in een verlaten studio ter plekke opborrelden er ongecensureerd overheen gelegd zijn. In de daarop volgende track Irriversible Damage wordt dit concept nóg een stapje verder doorgevoerd, waardoor het een voyeuristisch gevoel oproept.
‘The thought I can’t get near to is the place I always disappear to’ zijn zowel de meest tegenstrijdige als meest invoelbare woorden gezongen in de prachtige ballade Lonely. Zo wordt toegewerkt naar het evenzo prachtige slotstuk Sewing, waar berusting en een voorzichtige blik op heling en verbinding worden bezongen. De laatste bijna jazzy-nachtclub klinkende pianoklanken doven langzaam uit als Humanhood na drie innemende kwartieren tot een einde komt. Humanhood is een bijzonder aantrekkelijk album geworden dat garant staat voor een diepgaande en emotionele luisterervaring zoals je die zelden tegenkomt. Dit is een album waar nog veel, heel veel meer over te zeggen en schrijven valt. Maar de stilte die je na vijfenveertig minuten overvalt zegt het meest…
Humanhood van The Weather Station verschijnt vrijdag 17 januari. Onderstaand kun je alvast de vier reeds verschenen singles luisteren.