Lang lachte het succes Tim Knol toe. Toch kwam aan die stijgende lijn abrupt een einde. Hij verloor zijn manager en verschillende bandleden, trof financiële tegenslag en overwoog even de gitaar in te ruilen voor de fotocamera. Knol krabbelde op en schreef de ellende van zich af. Cut The Wire is het prachtige resultaat.
Tim Knol had na zijn zelfgetitelde debuutplaat uit 2010 maar weinig tijd nodig om de kast met succesverhalen te vullen. Een behoorlijke hit met Sam, het hoofdpodium van Pinkpop, talloze tv-optredens en de erkenning in de vorm van een Duiveltje van collega-muzikanten als beste zanger van Nederland. Alles zat mee, tot het in 2013 misging. Manager Matthijs van Duijvenbode en zijn halve band besloten over te stappen naar Douwe Bob. Plots stond Knol er alleen voor. ‘Ik had alleen nog mijn platenmaatschappij, mijn boekingsagent en gitarist/producer Anne Soldaat’, vertelde Knol aan 3voor12.
Een donkere periode volgde voor de Noord-Hollander, maar gelukkig bestaat de beste therapievorm die er is: muziek. Knol kon zijn energie kwijt in garagerockband The Miseries en schreef de emoties van zich af in zijn eigen muziek. Cut The Wire (‘over het loslaten van mensen die je vroeger hebben geholpen en dat nu niet meer kunnen’, aldus Knol tegen 3voor12) is het eerste album dat volledig zelf is geproduceerd door de Knol-Soldaat-tandem en is opgenomen in zijn eigen studio.
De stijl op Cut The Wire is als vanouds. Warme folkrock met flinke americana-tonen, voorzien van Knols typerende zangstem. Knol heeft ook geen enkele reden om deze koers te veranderen. Verbeteren is voor hem veel belangrijker dan verbreden en daar slaagt de singer-songwriter bijzonder goed in. Al vanaf openingsnummer Whispering Hearts en vervolgtrack Sweet Melodies is duidelijk: hier gaat een heerlijke zondagochtendplaat volgen die net zo mooi is als de fascinerende albumcover.
Een van de beste liedjes op de plaat is Echoes of Laughter, een afrekening met de commerciële kant van de muziekindustrie. Fijne melodie, de lyrics zijn scherp als een mes, maar het is toch de pedal steel gitaar die het nummer op smaak brengt. Op het subtiele Weight Of Clouds vormen de stembanden van Knol het hoofdmenu. De zang zweeft prachtig over de muziek. ‘My steps upon the sidewalk/they brought you to the mainroad’, zingt Knol. Een knipoog naar zijn oude bandmaten en hun nieuwe overste Douwe Bob?
Cut The Wire eindigt met Song For Grandma, een mooie piano-en-blazers-ode aan zijn oma. Zij overleed afgelopen zomer, vlak nadat de opnames van het album waren afgerond. Opnieuw bewijs dat Knol geen moeite heeft om zich persoonlijk bloot te geven in zijn teksten. Die laag intimiteit geeft Cut The Wire extra veel cachet.
Tim Knol is terug en misschien wel sterker dan ooit. Cut The Wire bevat dertien ragfijne tracks. De singer-songwriter uit Hoorn heeft een vervelende periode een bijzonder positieve draai kunnen geven. Het kwijtraken van muziekvrienden was natuurlijk vervelend, maar lijkt Knol ergens ook wel muzikaal te hebben bevrijd. Wat illusies armer, maar vooral veel ervaringen rijker. De stijgende lijn is weer ingezet en dat is niet alleen voor Tim Knol, maar ook voor ons goed nieuws.
