Veertien nummers, barstensvol details en een tot in de puntjes verzorgde productie. Het kan bijna niet anders of Tuvaband heeft een flink team om zich heen verzameld voor het nieuwe album New Orders. Niets is minder waar: de Noorse Tuva Hellum Marschhauser heeft de touwtjes zoveel mogelijk zelf in handen genomen. Het resulteert in een even ambitieus als excentriek album.
Tuvaband wilde zichzelf voor New Orders ‘geen beperkingen opleggen en zoveel mogelijk vrijheid geven.’ Een beetje een cliché-uitspraak als een artiest een nieuw album uitbrengt, maar vooruit: in dit geval is het gerechtvaardigd. Tuvaband speelde immers zelf zo goed als alle instrumenten in (alleen de trombone en de drums zijn van andermans hand) en verzorgde ook hoogstpersoonlijk de opnames, de productie en de mixage. Het moet monnikenwerk zijn geweest, want de veertien tracks op New Orders zijn rijkgevuld.
Nummers als Something Good en A Liquid Matter/Attenborough laten horen wat dit staaltje handarbeid oplevert. Twee nummers die vanuit rust opbouwen naar een filmisch einde, waarin de sound in vele lagen over de luisteraar wordt uitgestort. ‘I do believe that something good is gonna happen’, voorspelt Tuvaband in het refrein van Something Good. En met dit type dromerige indiepop levert de Noorse meteen bewijs van haar voorspelkunsten.
De opbouw van de twee bovengenoemde tracks is een recept dat Tuvaband hoorbaar bevalt op New Orders. De meeste nummers volgen deze vaste lijn: een minimalistisch begin, waarna de muziek per minuut verder open bloeit. Wat dat betreft haalt Tuvaband niet het onderste uit de kan van maximale vrijheid die ze zichzelf toeschoof. Als een goudvis in een reuzekom: het voelt vrij ten opzichte van dat minikommetje op de keukentafel, maar in the end zwem je nog altijd rondjes. Aan de andere kant: de globale structuur van veel tracks mag overeenkomen, de manier waarop Tuvaband de nummers vervolgens inkleurt is divers en smaakvol.
Karma Is A Beach is niet alleen vanwege de fijne woordgrap het vermelden waard. De echo-effecten geven de song veel diepte en het repetitieve refrein werkt hypnotiserend. Miss Haze gaat daarin nog verder. Zweverige dreampop met een magische sfeer. Het type muziek dat je wilt horen onder een indrukwekkende natuurdocumentaire. Lost In Translation behoort tot de meest experimentele nummers van New Orders. Het refrein werkt wat op de zenuwen en wegdromen is lastig met een hobbelig arrangement, dat aanvoelt als de auditieve evenknie van rijden over de Belgische snelweg. Titeltrack New Orders heeft wat last van een overkill aan ideeën, waardoor de basisstructuur het onderspit delft.
Toch overheerst vooral het gevoel dat Tuvaband met New Orders iets bijzonder knaps heeft neergezet. Een creatief album van een artieste die zichzelf nummer voor nummer blijft uitdagen. Zo complex als veel nummers zijn, zo gemakkelijk luisteren ze tegelijkertijd weg. Dat alleen al is een prestatie van formaat. Tuvaband haalt zich veel op de hals, maar bezwijkt niet onder de zelfopgelegde druk.
