Rick Smith en Karl Hyde van Underworld zijn terug met een heus studioalbum en nemen meteen maar liefst 68 minuten de tijd voor Strawberry Hotel.
De mond valt open bij de vocale harmonie op opener Black Poppies. Even checken hoor, dit ís toch wel de nieuwe Underworld en niet pak ‘m beet Crowded House of Bronsky Beat? Ze lijken zich zelf ook bewust van de ongebruikelijke openingstrack, getuige de tekst ‘Adapting and embracing change / Change, you may feel a little strange at first / But keep changing / You are, you are beautiful!’. Inderdaad, het is net zo prachtig als dat het verrassend is. denver luna is daarna niet minder mooi maar in ieder geval herkenbaar als een “signature” Underworld dance track, met steeds sneller pompende beats; het is nu al onmogelijk om stil te blijven zitten. Techno Shinkansen smeekt om een disco dansvloer, en dan zijn we pas drie nummers onderweg.
Opvallend genoeg, maar daar is dan ook tijd voor, zitten er tussen de 15 tracks een aantal van slechts twee à drie minuten, en dat precies twintig jaar na Dubnobasswithmyheadman met zijn 9 nummers in 72 minuten. Het gaat te ver om ze allemaal te duiden, dus we pakken er een paar opvallende nummers uit zoals King of Haarlem dat qua zang een (toekomstig) nummer van Fontaines DC had kunnen zijn.
Op Ottavia wordt het verhaal verteld door mezzo-sopraan Esme Bronwen-Smith (inderdaad, de dochter van Rick Smith) in de gedaante van de echtgenote van keizer Nero, die ervan droomt om rivale Poppea om zeep te helpen. Best jammer dat ze niet haar getrainde stem mag gebruiken.
Het wordt gevolgd door denver luna – acapella, de a-capella versie van track twee, maar zeker niet minder fraai. Het zijn van die tekenen dat Underworld absoluut de kwaliteit nog heeft om ander, voor hun doen braakliggend muzikaal terrein te ontginnen.
Op Strawberry Hotel worden typische Underworld dance- en technotracks afgewisseld met fraaie pop harmonieën en heel soms zelfs samen in een en het zelfde nummer zoals bij Gene Pool. Om niet te veel te switchen zijn de nummers wel enigszins gegroepeerd qua energie en stijl zodat het album niet alle kanten op blijft schieten. Niet voor niets zeggen de mannen op hun ‘socials’ “Please don’t shuffle”.
We gaan er, echt waar, geheel akoestisch uit met Stick Man Test.
Strawberry Hotel is een kwalitatief uitstekend album geworden. Iets korter mag altijd, maar mindere nummers aanwijzen is vrijwel onmogelijk en dat is een puike prestatie van de veteranen uit Wales.
