Ook op bijna 80-jarige leeftijd weet Van Morrison niet van ophouden en schudt hij – voor het gehoor – met speels gemak zijn twintigste album deze eeuw (en zijn zevenenveertigste in totaal) uit zijn Noord-Ierse mouwen. Maar schijn bedriegt, want Remembering Now is vele opzichten een sterke plaat geworden. Misschien wel zijn beste sinds Days Like This uit 1995.
Remembering Now luistert als een innerlijke pelgrimage; een reis langs herinneringen, inzichten en momenten van verbinding die Van the Man gemaakt hebben tot wie hij vandaag de dag is. Dat Morrison hierin aanstekelijk plezier vindt is overduidelijk bij het horen van openingstrack Down To Joy. Dit lied is ook de openingstrack van de bekroonde film Belfast, tevens de geboortegrond van Morrison. Met Down To Joy verdiende Morrison zijn allereerste Oscarnominatie voor Beste Originele Lied (Billie Eilish ging er uiteindelijk met de prijs vandoor).
In 2005 won Jamie Foxx wél een Oscar voor zijn vertolking van Ray Charles in de film Ray. Over die Ray heeft Van Morrison het in het tweede lied If It Wasn’t For Ray; een ode aan de man die kort voor de première op 73-jarige leeftijd overleed. ‘If it wasn’t for Ray, wouldn’t be where I am today/If it wasn’t for Ray, singing Tell Me What’d I Say.’ Deze zin uit de songtekst lijkt misschien simplistisch gerijm, maar er gaat veel meer achter schuil. Bijvoorbeeld de verwijzing naar een van de hits van Charles What’d I Say, Pt. 1 & 2 uit 1959. Deze eerste twee tracks zijn een opmaat voor meer moois, zoals Once In A Lifetime Feeling: liefdesliedjes waar Morrison al decennialang patent op heeft. Soul met een vleugje folk en voorzien van een smaakvol Hammond-sausje, bespeeld door Richard Dunn. Als je bijna tachtig bent en nog kunt ontroeren met beeldzinnen als ‘Holding hands while walking in the sand/Sharing kisses at the ice cream stand’ dan ben je een hele grote. In het lied Stomping Ground fungeert Morrison als tourgids door de wijken van Belfast waar zijn jeugd zich afspeelde. Een reis waarbij hij met zachte ogen en open hart terugkijkt op zijn jonge jaren. Zonder dat hij er taal in die richting aan geeft, voel je welke betekenis deze plekken voor hem hebben. Als Morrison dan ook zelf de saxofoon aan zijn mond zet is het beeld van troostrijke weemoedigheid, uitkijkend over in mist gehulde Mourne Mountains ten zuiden van Belfast, compleet.
In 1967 bracht Morrison zijn eerste single uit: Brown Eyed Girl. Op dit nieuwe album prijkt een track met de titel When The Rains Came; overduidelijk een knipoog naar zijn debuutsingle (‘Hey, where did we go?/Days when the rains came’). Maar wie goed luistert hoort meer overeenkomsten. Niet zozeer in letterlijke tekst, maar bijvoorbeeld in de manier waarop de natuur in beide songs als metafoor dient voor de binnenwereld van de protagonist. Mist, regen, regenbogen, watervallen en zonlicht fungeren als symbolen van herinnering, troost, reflectie, verbondenheid en heimwee.
De laatste twee tracks wijken wat af van de rest, zowel in klankkleur als in sfeer. Op titeltrack Remembering Now zweeft Morrison ergens tussen poëzie en gebed. De tekst kent veel herhaling en wordt op bijna hypnotiserende wijze ten gehore gebracht. Alsof hij middels ritmische liturgie te biecht gaat bij de luisteraar. Hierdoor voelt dit lied intiem, maar misschien ook wat ongemakkelijk. Het bijna negen minuten durende Stretching Out ademt een meer Mavin Gaye-vibe en de tekst klinkt alsof deze ter plekke is ontstaan tijdens een jamsessie. Wat deze twee afsluitende tracks delen is dat ze meer experimenteel en zelfs bij vlagen sacraal klinken in vergelijking tot de voorgaande twaalf songs.
Ondanks dat deze laatste twee nummers dus een andere lading hebben, voelt het album opvallend congruent. De warme, persoonlijke en organische sfeer maken het tot een levend album dat doet vermoeden dat alle songs live in de studio zijn opgenomen. Het zijn de ‘foutjes’, de inconsistenties, de onbedoelde en spontaan opkomende geluidjes en de soms net uit het lood staande geluidsbalans die het geheel naar een hoger niveau tillen. Van Morrison klinkt op Remembering Now stilistisch vanouds. Met de zachtheid van een oude man laveert hij tussen momenten van rust, herinnering, inzicht en liefde. Tegen een achtergrond van dagelijkse ellende –of het nu ‘The Troubles’ betreft uit de eerder genoemde film Belfast of de hedendaagse conflicten; het zijn albums als Remembering Now die zorgen voor een beetje licht in het donker.
