Wolf People – Ruins

Waardering

7

Vier Britten, wonend in verschillende delen van Engeland en met een fulltime baan, die af en toe bij elkaar komen om psychedelische folkrock te spelen. Op deze basis begeeft Wolf People zich al sinds 2007 in de Britse muziekscene. Het vierde album Ruins moet de stap naar een fulltime muzikantenbestaan mogelijk maken.

De omstandigheden waaronder Wolf People acteert lijken op het eerste oog niet ideaal. De onderlinge afstand en ieders dagelijkse werkverplichtingen maken een uitgebreid tourschema en het opnemen van muziek tot een grote uitdaging. Desondanks wist de band tot nu toe drie uitstekende albums uit te brengen. Het leverde Wolf People onder meer optredens tijdens Eurosonic Noorderslag en Primavera Sound op.

De vierde studioplaat Ruins heeft als centraal thema de strijd tussen mens en natuur. Wat als de natuur de wereld weer overneemt van onze maatschappij? Hoe ziet de aarde eruit als er plots geen mensen meer zouden zijn? Dit fictieve wereldbeeld wordt verpakt in een jasje van oude en nieuwe muziekstijlen. Folk, psychedelische rock, metal, elektronica. Wolf People verplaatst zich als een ware tijdreiziger door het muzikale heden en verleden.

De thema’s op Ruins zijn weliswaar fictief, het lijkt tegelijkertijd een actuele waarschuwing voor de achteloosheid waarmee we de natuur soms behandelen. Het ijzersterke Kingfisher – met een speelduur van net geen zeven minuten en twee reprises toch wel het kernstuk van Ruins – stelt dit aan de kaak door het beeld te schetsen van een ijsvogel die tussen een groep mensen dartelt. Zij merken het bijzondere vogeltje echter geen seconde op. Dit soort beeldende lyrics maken Ruins alleen tekstueel al een interessant album.

Wolf People haalt zijn inspiratie eveneens graag uit historische en mythologische vertellingen. Zo zijn de lyrics van openingstrack Ninth Night afgeleid van achttiende-eeuwse bezweringen, die volgens de overlevering door inbrekers en ander gespuis werden gefluisterd om slachtoffers in een diepe slaap te krijgen. ‘Let those who rest more deeply sleep/Let those awake their vigils keep’. Slapen is er overigens niet bij. Ninth Night is een stevig en opwindend begin van het album, waarin naast folk en psychedelica ook Black Sabbath zijn invloed lijkt te hebben achtergelaten.

De stem van zanger Jack Sharp klinkt af en toe monotoon en emotieloos, maar in het geval van Wolf People is dat allerminst een diskwalificatie. Juist deze dreigende, haast spookachtige zang maakt dat nummers als Night Witch en Thistles bij de keel grijpen. Vermeldenswaardig is eveneens Crumbling Dais. Het fluitintro doet middeleeuws aan, waarna een stuwende gitaarriff het heft in handen neemt. ‘There is no reason to leave’, herhaalt Sharp in het refrein. Waarom zou je deze muziek als luisteraar ook willen verlaten?

Ruins is de muzikale variant van een spannende fantasyroman. De twaalf tracks dragen een prettig mysterieuze sfeer met zich mee en trekken van begin tot eind de aandacht. Muzikaal worden er geen wonderen verricht, maar Ruins beklijft en intrigeert volop. Het maakt Wolf People tot een van de best bewaarde muzikale geheimen van Groot-Brittannië. Een titel die uitstekend aansluit op de mystieke muziek van de band.