Economische ongelijkheid, de dood, eenzaamheid, slecht gedrag van de mens. De thema’s van Yola’s nieuwe album Stand For Myself liggen niet erg gezellig in het gehoor. Toch komt vooral de optimistische kant van de Britse zangeres bovendrijven. Het leven kan knap vervelend zijn, maar wie dat inziet kan hier bovenuit stijgen en voor verbetering zorgen.
Als iemand weet wat tegenslag in het leven is, is het Yolanda Quartey wel. Na een jeugd vol armoede hield haar familie carrièreplannen in de muziek flink tegen. Daar zou geen droog brood mee te verdienen zijn. Toch kon Yola als jongvolwassene niet om haar eigen zangtalent heen. Wat volgde was een verlate zoektocht naar haar plek in de muziekwereld. Knokkend, met weinig geld en zelfs een periode zonder dak boven haar hoofd. Ze zong bij countrysoulgroep Phantom Limb en liet zich inhuren door allerlei acts, met Massive Attack als hoogtepunt. Zelfs toen Massive Attack Yola vroeg om hun vaste zangeres te worden, koos de Britse haar eigen koers. Ze wilde meer dan ‘een stem’ zijn: een volwaardige muzikante met een eigen verhaal. Stand For Myself is Yola’s gouden medaille voor zelfvertrouwen, zelfstandigheid en doorzettingsvermogen.
Waar Yola op haar vorige album Walk Through Fire vooral invloeden uit country, soul en blues liet horen, is het palet van Stand For Myself nog veel rijker. Zwoele discoklanken, groovy gitaren, orgelpartijen. En altijd die onwaarschijnlijk krachtige stem als basis. Op de subtiele opener Barely Alive is alles nog relatief rustig, maar gedurende het met 70’s-disco gevulde Dancing Away In Tears begint de motor van de Britse al behoorlijk op te warmen. Een orkestrale track waarin vooral de blazers erg lekker binnenkomen.
Met Diamond Studded Shoes vliegt het tempo omhoog, een aanstekelijke oproep om ongelijkheid in de wereld te bestrijden. En hoe leuk het arrangement en de ritmes ook zijn, het zijn de momenten waarop Yola ongenadig uithaalt met haar stembanden die het meeste indruk maken. Ook in Be My Friend is de zang geweldig – mede dankzij de backing vocals van Highwaywoman-vriendin Brandi Carlile – al is het nummer zelf een net wat te zoete tranentrekker. Ondanks de vrolijke blazers is Break The Bough een persoonlijke ode aan haar in 2013 overleden moeder, waarvan de melodie nota bene in Yola’s hoofd kwam op de terugweg van de begrafenis.
Met het bluesy Starlight stijgt Yola nog maar eens ver boven zichzelf uit. Als het refrein voor het eerst klinkt, heb je nog heel even de neiging om ‘Ain’t No Mountain High Enough’ te zingen, maar die verleiding is eenmalig. Starlight is zó sterk dat het straks zelfs moeilijk wordt om niet ‘Because in my mind, I’m seeing starlight’ te gaan zingen als Marvin Gaye en Tammi Terrell uit de speakers komen. Whatever You Want is een opvallende verschijning op het album dankzij de Britpopsound vol The Stone Roses-invloeden.
Niet voor niets heeft Yola er een hekel aan om als pure country- of soulzangeres te worden neergezet. Haar muzikale pakket is veel en veel uitgebreider en dat laat ze op Stand For Myself volop horen. Het album voelt als een ware triomftocht van de Britse zangeres, waarin ze haar oproep tot een betere wereld op een aanstekelijke en veelzijdige manier verkondigt. Yola heeft lang moeten vechten voor waar ze nu is, maar wat heeft die strijd veel opgeleverd. ‘It took this much time, and took this much pain’, zingt Yola in slotnummer Stand For Myself. Maar zie daar: ‘Now I’m alive, alive. I’m alive.’
