De Zeeuwse Ellen Shae is niet alleen actief als singer-songwriter, maar werkt ook parttime in de ouderenzorg. Zeker in deze tijd twee banen die nogal wat vragen. Afgelopen november verscheen Shae’s derde album Caged Bird. Aan deze plaat hebben onder andere Fred Kevorkian – bekend van zijn werk met onder andere Maroon 5, Beyoncé en Joan Osborne – en Grammy-winnaar Will Russell meegewerkt. Nieuweplaat sprak met Shae over haar duobaan, haar nieuwe album en de uitdagingen van het muzikantenbestaan.
Valt het werken in de ouderenzorg een beetje te combineren met het singer-songwriter zijn?
‘Ja, dat zijn twee hokjes eigenlijk. Mijn collega’s zijn heel flexibel en ik kan gemakkelijk diensten ruilen als ik een optreden heb. Ik werk parttime. Het is zeker op dit moment enorm moeilijk om volledig van de muziek te leven.’
In november verscheen jouw nieuwe album Caged Bird. Ben je tevreden met de reacties op de plaat?
‘Het album is heel goed ontvangen, ik heb veel recensies gehad uit binnen- en buitenland, België, Duitsland en Italië. Ik sta nu voor de derde maand in de Euro Americana Charts – op de zesde plaats zelfs – en wordt veel gedraaid op verschillende radiozenders.’
Dit is je derde album. Zijn er verschillen met je vorige twee platen?
‘Ik heb het dit keer heel anders aangepakt dan bij mijn vorige twee albums My Window en Clouds. Voor Caged Bird ben ik dieper gegaan en laat ik meer van mezelf zien. Niet alleen in de teksten, maar ook zeker in mijn gitaarwerk en zang. Bij de composities heb ik niet nagedacht over in welk hokje dit album moest komen of akkoorden en dergelijke. De songs heb ik vooral op gehoor en gevoel geschreven. Bij mijn vorige albums koos ik voor ‘less is more’. Vooral bij My Window wilde ik de liedjes heel basic en klein houden. Op Caged Bird heb ik ervoor gekozen om met de Amerikaanse producer Rich DePaolo te werken. Hij is erg goed in het toevoegen van lagen en details. Ik koos voor drums en meer ritme. De muzikanten, bijvoorbeeld de saxofoon, cello, viool en mondharmonica, zijn echt bij de songs gekozen.’
Welke sfeer wilde je creëren met Caged Bird?
‘De sfeer van dit album is geleidelijk gegroeid. Ik luister naar heel veel verschillende soorten muziek. Folk, americana, jazz, blues, pop, van alles. Deze stijlen komen ook terug in mijn liedjes. Ik vond dat dit album niet in één hokje moest zitten. Voor mijn gevoel passen de nummers bij elkaar.’
Caged Bird bestaat uit negen tracks. Was dit ook vanaf het begin je bedoeling, of zijn er nummers in het proces verloren gegaan?
‘Het was eigenlijk andersom. Ik had besloten om drie songs te laten produceren in Amerika: Open Road, Homesick en Toby. Ik raakte echter zo geïnspireerd dat ik verder ben gaan schrijven, waardoor er steeds meer nummers bij kwamen Zo is het uitgegroeid tot een album van negen nummers. Er is wel één nummer afgevallen dat ik niet bij de rest vond passen.’
Open Road en titeltrack Caged Bird zijn de twee singles van je album. Waarom heb je voor deze nummers gekozen?
‘Open Road was het nummer waar dit album mee is begonnen, maar laat ook het meest een ander geluid horen dan mijn vorige twee albums. Caged Bird natuurlijk omdat het de titelsong is, maar ook omdat deze wat meer jazz-georiënteerd is. Open Road zou in eerste instantie het eerste nummer en de titel van het album zijn, maar toen Caged Bird eenmaal klaar was, had ik zoiets van: dit is ‘m. Ik voel me vaak ook een beetje een Caged Bird. Het is heel moeilijk om als independent artist te leven van je muziek, dus soms benauwt me dat wel eens. Dan voel ik me daarin gevangen. Ik werk in de zorg, maar ik zou het liefst alleen met muziek bezig zijn.’
Homesick en Toby had je al vrij vroeg geschreven. Wat zijn de verhalen achter deze tracks?
‘Homesick heb ik geschreven toen ik thuiskwam na mijn eerste reis naar de VS. Ik ging daar op bezoek bij bevriende muzikanten. Ik voelde me zo op mijn plek daar, ik heb er veel muzikanten ontmoet die passen bij wat ik doe. Ik had in Amerika echt het gevoel dat ik thuiskwam. Toen ik weer terug in Nederland was, miste ik het heel erg.
Toby gaat over vergeten naar je eigen gevoel te luisteren, verpakt in een verzonnen verhaal. De hoofdpersoon, Toby, het gevoel dat er iets niet klopt, maar hij wuift dat gevoel steeds maar weg. Hij heeft het gevoel van ‘het zal wel aan mij liggen.’ Totdat hij toch naar zijn gevoel luistert en zijn vrouw betrapt die vreemdgaat. De moraal is dus dat je je eigen gevoel moet vertrouwen. Ik weet niet waar de inspiratie achter dat verhaal vandaan is gekomen, het kwam gewoon tot me denk ik.’
Hoe ziet zo’n songwriting-proces er bij jou uit?
‘Elke dag speel ik gitaar en regelmatig komt er een riedeltje of rif bovendrijven en krijg ik daar ideeën bij voor de zangmelodie en de tekst. Ik laat het bezinken en daarna ga ik er echt voor zitten, om het te schrijven en vorm te geven. Op mijn telefoon heb ik allemaal stukjes en ideeën staan, omdat ik ze anders kwijtraak. Meestal gaat er wel een week of twee overheen voordat ik er tevreden mee ben. Ik luister ook naar heel veel soorten muziek. Bekend of onbekend, als het me maar inspireert. Met mijn dochter was ik een keer naar een jazzfestival gegaan en daarna schreef ik Judging. Het is totaal geen jazznummer, dus ik weet niet precies hoe dat werkt. Ik raak gewoon geïnspireerd en moet dan op mijn eigen manier iets maken. Artiesten met passie bieden de meeste inspiratie, daar houd ik van.’
Dive In The Dark gaat over een dode vrouw die was gevonden in jouw woonplaats Westdorpe. Had je meteen het gevoel dat je iets over dit gruwelijke verhaal moest schrijven?
‘Het was iets wat me maar bezig bleef houden, het greep me echt aan. Ik had het gevoel dat ik er iets mee moest doen. Het idee voor de muziek kwam eigenlijk gelijk, ik ben er meteen mee aan de gang gegaan. Met Salt ging dat eigenlijk ook zo. Het gaat over de vissers uit Urk die vermist zijn geraakt en op de bodem van de Noordzee zijn teruggevonden. Ik las het in de krant en ook dat greep mij direct aan. Muziek is eigenlijk mijn psycholoog: door er iets over te schrijven, kan ik het een plekje geven.’
Je hebt samengewerkt met Will Russell en Fred Kevorkian, hoe is deze samenwerking tot stand gekomen?
‘Daar gaat een verhaal aan vooraf. Tijdens een optreden in Middelburg leerde ik Tom Mank en Sera Smolen kennen,een Amerikaans singer-songwriterduo. Ik zong met hen mee en we bleven contact houden. Ze nodigden me uit om op eens op bezoek te komen bij hen in Amerika. In 2019 ben ik gegaan. In de studio van Will Russell hebben we toen een video opgenomen. Toen ik Tom vertelde dat ik nieuwe opnames wilde maken, stelde hij voor om Rich DePaolo te vragen om het album te produceren. Rich heeft vaker samengewerkt met Fred Kevorkian en zodoende kon ik Fred vragen om het album te masteren.’
Ben je al aan het werken aan nieuwe muziek?
‘Nu ben ik vooral bezig met het promoten van dit Caged Bird, al sinds oktober. Maar ik schrijf regelmatig nieuwe muziek. Dat doe ik eigenlijk al sinds ik jong ben. Ik heb het nodig, het is mijn manier om dingen kwijt te kunnen.’
Ook voor jou geldt dat al jouw optredens, waaronder die in Tivoli Vredenburg eerder deze maand, zijn afgelast. Heb je al zicht op nieuwe optredens in de toekomst?
‘Het is heel jammer dat dat niet door kon gaan. Alles is verzet, maar naar wanneer is nog niet duidelijk. Er staat wel een optreden gepland op 8 februari in het Muziekgebouw in Eindhoven. Dit is een livestream in het kader van de Maandag van Van Meurs. Maar het is op dit moment allemaal erg lastig, er is nog veel onduidelijk.’
Het biedt wel tijd om na te denken over de toekomst. Wat staat er nog op je bucketlist als artiest?
‘Vooral lekker veel optreden, wat op het moment natuurlijk nogal lastig is. Verder hoop ik dat mijn nieuwe album veel wordt gedraaid en veel mensen bereikt. Ik wil mensen graag raken met mijn muziek.’
Beeld: Shot By Emily
