Uriah Heep – Living The Dream

Waardering

6

7

In 1970 schreef een recensente van Rolling Stone over …Very ‘Eavy …Very ‘Umble, het debuutalbum van Uriah Heep: ‘Als deze band het gaat maken, pleeg ik zelfmoord. Na de eerste noot wil je er al niet meer naar luisteren.’ Een even bizarre als onterechte opmerking. Uriah Heep hééft het gemaakt en is toe aan het zilveren albumjubileum: het 25ste studioalbum Living The Dream.

Eerste hamvraag: is Uriah Heep Uriah Heep nog? Wie op papier ziet dat gitarist Mick Box nog het enige originele bandlid is, vindt misschien van niet. Aan de andere kant: personeelswijzigingen zijn onvermijdelijk voor een band die volgend jaar het vijftigjarig jubileum viert. Bovendien is de kern van de huidige band al sinds de jaren ’80 bij elkaar.

Tweede hamvraag: doen de heren er nog toe? Waar Paul McCartney vorige week al liet zien dat we nog altijd rekening moeten houden met de ‘oudjes’, bewijst ook Uriah Heep bij vlagen haar relevantie. Neem alleen al opener Grazed By Heaven. Zanger Bernie Shaw – 62 lentes jong – klinkt als een klok en het Hammondorgel van toetsenist Phil Lanzon raast als een tornado. Uriah Heep kan moeiteloos thuiskomen met deze écht goede rocksong.

Toch komt bij Uriah Heep de oudheid op sommige momenten met gebreken. Titeltrack Living The Dream zit muzikaal prima in elkaar en voor de stembanden van Shaw doet ook uw recensent een moord. Maar tekstueel is Living The Dream dusdanig dun, dat de track ergens ook wel associaties met een door achtstegroepers geschreven schoolmusical oproept. Zeven keer roepen dat je ‘the sun and the moon on the one hand’ hebt, is wat veel van het goede. Slappe lyrics vormen een euvel dat wel vaker optreedt. Dreams Of Yesteryear en Waters Flowin’ (met als refrein: ‘Na na na na na na na na/Down by the waters flowin’) hebben daar bijvoorbeeld ook last van.

Aan de andere kant: zijn de lyrics de reden om naar Uriah Heep te luisteren? Vermoedelijk niet. En de redenen om wél muziek van de Britse hardrockers op te zetten, vloeien rijkelijk. Mick Box heeft niet bezuinigd op forse gitaarsolo’s, onder meer in het hevige Falling Under Your Spell en het outro van It’s All Been Said. Drumliefhebbers kunnen hun hart ophalen aan Goodbye To Innocence.

Maar is er ook voldoende ruimte voor wat al vijftig jaar het geluid van de band bepaalt: het Hammondorgel? De vraag stellen is ‘m beantwoorden. Toetsenist Lanzon draait op het hele album volop mee in de Uriah Heep-parade en tijdens de openingsfase van Rock In The Roads krijgt hij écht de hoofdrol. Ratelen maar. Het acht minuten durende epos is met al die tempowisselingen sowieso het onbetwiste hoogtepunt op het album. De band imponeert. Progrock in optima forma.

Plezier en liefde voor muziek, je komt er ook op je 25ste album nog altijd ver mee. Uriah Heep is na een halve eeuw nog hartstikke vitaal en brengt op Living The Dream van tijd tot tijd rockmuziek waar menig nieuwkomer een puntje aan kan zuigen. Dat de boel af en toe eens verslapt, is de band vergeven. Uriah Heep werd door sommigen al vanaf het debuutalbum afgeschreven, maar lacht zelf het laatst.