Sommige albums zijn een achtbaan. De een omdat het een verpletterend spektakel is, de ander omdat je na het luisteren niet weet waar je het moet zoeken. Of dat nu komt door een rit vol stijlbreuken, kwaliteitsverschil of een ongelijk verdeeld energieniveau. Half Moon Run is eerder in de kinderachtbaan beland: het is bij elk nummer op Salt opnieuw de vraag of het je weet te boeien.
Op zijn vorige langspeler wist Half Moon Run te imponeren met een veelzijdig palet aan smaken. Die lijn wordt doorgetrokken op opener You Can Let Go. Het nummer straalt passie uit, ondanks dat de zang van Devon Portielje in de coupletten gedempt klinkt. Het snelle getik in het intro trekt je onmiddellijk naar binnen en laat je niet meer los. Toch is dat juist wel de boodschap van het nummer: laat je zorgen en bagage achter. ‘You can let go/That weight you carry with ya/Once and for all.’
Alco trekt die lijn sterk door. Het nummer is gebouwd rondom een ukelele-riffje dat Portielje al meer dan tien jaar geleden opnam tijdens een rondreis in Thailand. Het is overigens niet de enige keer dat de band de eigen koffer is ingedoken op zoek naar moois. Sterker nog, dat was min of meer het uitgangspunt voor Salt. De ukelele op Alco krijgt in het begin vrij spel, maar al snel komt er versterking van andere instrumenten. Toch blijft het snaarinstrument centraal staan.
Ook Hotel In Memphis klinkt nog fijn. Helaas volgt er daarna een aantal songs die op zichzelf oké zijn, maar in een aaneengesloten serie vervagen tot saaie ondernemingen. Er is ingestoken op de prominent aanwezige violen, die nog wel in staat blijken om het nummer Dodge the Rubble enigszins te redden. Verder biedt het uitgedijde middenrif een vrij zompige luisterervaring, met uitzondering van 9beat dat de percussie en violen prachtig bij elkaar weet te brengen. Het is nog zo’n nummer dat door de jaren heen is ontstaan: ‘We hebben er het grootste deel van het voorbije decennium aan gewerkt.’ De nummers die 9beat flankeren missen dat salt juist.
Pas bij nummer negen op de tracklist wordt het middenstuk achtergelaten. Goodbye to Cali leeft meer en komt met een stuk meer urgentie binnen. Helaas is hier juist de solo (in dit geval met een gitaar) spelbreker. Dat komt doordat deze solo heel vroeg en bovendien plots start. Als later in het nummer de piano vrij spel krijgt, past dat een stuk beter bij de vibe van het nummer. Op titeltrack Salt doet Half Moon Run eigenlijk wat het in het middenstuk ook had moeten doen. Met subtiele tonen wordt het nummer in zijn rust warm en rijk van kleur. Het album wordt afgesloten met de typische kampvuurballad Crawl Back In. Andermaal niet een song waar je van achterover valt.
Uiteindelijk bevat Salt vier echte topnummers, maar het verschil met de minder interessante tracks is dusdanig groot dat Salt als volledig album niet aanslaat. De kans is desondanks levensgroot dat Half Moon Run door You Can Let Go, Alco, 9beat en Salt de weg naar favorietenlijstjes weer veelvuldig weet te vinden.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
