Petrichor is het Oudgriekse woord voor de geur die ontstaat wanneer regen op droge grond valt. Het mooie aan een taal is dat je soms met één woord iets kan omschrijven wat in een andere taal slechts met een volzin is te vatten. Die achterliggende gedachte zou 070 Shake kunnen hebben gehad bij het verzinnen van een titel van haar nieuwe album: een woord dat de veelzijdigheid van haar talent en muziek zou moeten vatten.
Ambitieus is het album zeker. De uit New Jersey afkomstige artiest, ooit begonnen onder de vleugels van Kanye West (Ye) en het label G.O.O.D. Music, heeft met de opvolger van het succesvolle album You Can’t Kill Me een ware potpourri van muziekstijlen bijeengebracht. Niet alleen in afzonderlijke nummers, maar zelfs binnen tracks.
Het beste voorbeeld daarvan is Vagabond, dat zo abrupt van ritme, stijl en melodie verandert dat je je afvraagt of dat wel de bedoeling is geweest. Zeker verrassend, maar ook jammer, want had die prachtige samenzang waar het nummer mee opent niet veel langer kunnen duren?
Het is al duidelijk in het eerste nummer Sin dat 070 Shake grootse plannen heeft met Petrichor. Voorzichtig openend met een piano komen halverwege synthesizers het nummer binnenvallen, om uiteindelijk de track met snerpende gitaren te beëindigen.
Elephant is zoals we 070 Shake kennen van You Can’t Kill Me. Duistere synthesizers, sombere stem, maar catchy beats waardoor het toch prima wegluistert. In Pieces of You speelt een interlude met viool een cruciale rol om het nummer luchtiger te maken.
De langste track van het album, Into Your Garden, opent met een bijkans klassieke pianosolo en is een fraaie ballad, waarin JT ook nog haar partijtje meerapt.
Samen met Courtney Love en Melissa auf der Maur wordt het Song To The Siren van Tim Buckley een nieuw, maar niet bijzonder inspirerend leven ingeblazen en met What’s Wrong With Me komt opeens techno en gothic om de hoek kijken.
De afsluitende drie nummers Blood On Your Hand, Never Let Us Fade en Love zijn prima in het gehoor liggende tracks, waarbij een heerlijke gitaarsolo in Love de aandacht trekt.
Er staan ook een aantal behoorlijke missers op het album: Lungs is gelukkig kort genoeg om niet te irritant te worden. Battlefield klinkt als een nummer zonder ziel, met voornamelijk monotone zang en een nauwelijks te ontdekken melodie. En de combinatie Winter Baby / New Jersey Blues valt helemaal uit de toon: wat op een kinderliedje (Be My Winter Baby) lijkt, gaat over in een mislukte bluestrack.
Wat overblijft is een album dat ten onder lijkt te gaan aan ambitie. Hoe getalenteerd 070 Shake ook is, door geen keuzes te maken en te veel muziekstijlen op dit album samen te brengen, soms zelfs ín een nummer, is dit album uiteindelijk niet de opvolger waar op gehoopt was na het succesvolle en goed beoordeelde You Can’t Kill Me.
