Duluth, Minnesota, USA. Niet een plaats waar je gelijk aan denkt, als niet-Amerikaan, als je het over markante steden in de Verenigde Staten hebt. Maar wel een broedplaats voor ongekend muzikaal talent, want de geboorteplaats van de wereldberoemde bard Bob Dylan. En standplaats van de illustere, maar helaas ontbonden band Low. Gedwongen ontbonden door het overlijden in 2022 van Mimi Parker, de muzikale partner en levenspartner van Alan Sparhawk. Duluth is ook thuishaven van bluegrassband Trampled by Turtles. Hier waarschijnlijk minder bekend, maar in de Verenigde Staten een succesvolle band in het genre dat blues, jazz, folk en country combineert met gebruik van louter akoestische instrumenten.
Sparhawks rouwproces was al eerder aanleiding voor een album. White Roses, My God, was een net iets te ver doorgeschoten experiment met drumcomputer en stemsynthesizer. Maar was al wel doordrenkt van Sparhawks emoties over het verlies van zijn partner. De samenwerking met Trampled by Turtles op dit nieuwe album introduceert dan wel een rigoureus andere stijl, we blijven nog immer deelgenoot van Sparhawks verwerking. En dat pakt dit keer gelukkig beter uit.
Zo zitten bij de hoogtepunten de twee tracks die ook op White Roses, My God te vinden waren, maar nu compleet anders, maar wel weer opnieuw prachtig zijn. In het korte Heaven blijft Sparhawk zijn verlangen uitspreken om bij zijn geliefde te zijn. En ook in Get Still worden drum machine, auto-tune en synthesizer weergaloos vervangen door gitaar, banjo, viool en cello. Wat blijft zijn de fraaie vocale uithalen van Sparhawk en band.
In Not Broken zingt Sparhawk luid “Oh, that sound, it’s so damn loud / Hold it down, hold it down” waarmee hij laat horen wat een veelzijdige zanger hij is zonder stemcomputer. Dochter Hollis doet ook mee op de track en haar stem doet, en dat hoopte je stiekem ook wel een beetje, in de verte denken aan wijlen Parker.
Het nummer bij uitstek geschikt voor Sparhawk om los te gaan lijkt Screaming Song. Qua titel maar ook qua opbouw. Na een wat routineus country-songintro wordt het schreeuwen echter verrassend ingevuld door een geweldige vioolsolo. Het is ook een viool (of is het een cello?) die het opnieuw hartverscheurende Don’t Take Your Light (Out of Me) halverwege wonderschoon inkleurt. En dan hebben we Princess Road Surgery net achter de rug; een iets meer levendig nummer dat echter aan de verbeelding niks overlaat: “So much for saving the world / I thought you’d make it for sure / Too much for one little girl”. Een nummer geschreven door Mimi Parker zelf, net als Not Broken overigens.
Met de wat mindere slottrack Torn & In Ashes ben je inmiddels helemaal vergeten dat het album nog grappig begon met Strangers, een track over hoe om te gaan met vreemden: “U gotta clean your dashboard cupholder” is de zin die niet meer uit je hoofd gaat.
In de samenwerking met Trampled by Turtles revancheert Sparhawk zich voor zijn doorgeschoten eerdere experimentele album. Dezelfde emoties op zo’n diametraal andere muzikale wijze oprecht en doorleefd verwoorden is een prestatie op zich. De akoestische variant en samenwerking met zijn bluegrass-stadgenoten uit Duluth wint het vervolgens ruimschoots van de combinatie drumcomputer en (stem)synthesizer. De warmere, down-to-earth en prima akoestische begeleiding past aanmerkelijk beter bij het emotionele verhaal dat Sparhawk nog steeds wil vertellen.
