Damon McMahon, de man achter Amen Dunes, mag zijn handjes wel dichtknijpen met zo’n enorm succesvol jaar als 2014. Zijn album Love werd lovend door de media ontvangen en een wereldtour kon dan ook niet uitblijven. De nieuwe plaat Cowboy Worship laat horen hoe dit succes tot stand is gekomen.
‘Cowboy Worship is een poging om leven te geven aan muziek die de plaat niet haalde’, zo luidt de verklaring die platenlabel Sacred Bones gaf over hoe zij tot de beslissing kwamen om Cowboy Worship het levenslicht te laten zien. Een nogal eigenzinnige keuze, zo blijkt later. Want er zou toch wel een reden zijn waarom deze nummers de officiële release niet hebben gehaald, toch? Schijnt deze plaat een nieuw licht op de succesvolle derde langspeler van Amen Dunes? Of is het toch eigenlijk gewoon een vorm van geldklopperij van het label zelf?
Een nieuwe invalshoek blijkt niet het geval te zijn, want het laatste punt blijkt op den duur het antwoord te zijn als wij luisteren naar wat de nummers ons te bieden hebben. Sacred Bones zelf beweert dat veel van de originele ideeën onderweg verloren zijn gegaan tijdens de periode en plaatsen dat deze nummers zijn opgenomen (dit varieert van China tot Montreal). Het is uiteindelijk goed te horen waarom deze ideeën de Love sessies niet hebben gered. In tegenstelling tot wat het platenlabel beweert is het eigenlijk een goede zaak dat Damon besloot niet met deze versies in zee te gaan. Mede omdat ze de complete en perfecte sfeer, die Love tot een fenomenale plaat maakte, compleet onderuit zou halen door de volle en ruwe instrumentatie. Het is eigenlijk zonde dat een label als Sacred Bones heeft toegezegd deze plaat uit te brengen om nog een laatste slag te kunnen slaan uit het overdonderde succes dat Amen Dunes afgelopen jaar heeft meegemaakt.
Laat er geen twijfel over bestaan dat de nummers op zichzelf erg sterk zijn, waardoor duidelijk te horen is wat een enorme sterke songwriter Damon McMahon eigenlijk is. Maar door het gebrek aan duiding – waarom deze nummers? Waarom in deze volgorde? – vormen de nummers in een rare combinatie. Je zou bijna kunnen gaan denken dat je naar een soort Greatest Hits van de beste man aan het luisteren bent. De nummers, gehaald van zowel Love als Through Donkey Jaw, voegen weinig toe aan de originele nummers en zijn vooral een schat van waarde voor de échte, doorgewinterde fans van Amen Dunes. Hoogstwaarschijnlijk zullen zij veel plezier kunnen halen uit het kleine dialoog aan het einde van I Know Myself (Montreal). Het enige lichtpuntje tussen deze versies is de cover van Song of the Siren van Tim Buckley. Het nummer wordt naar ongekende hoogtes gebracht, dankzij het kenmerkende vibrato en overtuigende stemgeluid van McMahon.
Al met al is Cowboy Worship geen slechte release, maar wel een onnodige die afdoet aan de fraaie discografie van de band. Tenslotte is er maar één duidelijke boodschap die deze plaat verkondigt: Doe jezelf een plezier, laat deze plaat aan je voorbij en koop het fantastische Love.
