Artiesten die een andere kant op slaan, of gewoon datgene wat hen zo goed maakt wegslijpen, nemen vaak een risico. Het kan werken of kan totaal mislukken. Voor folk-zangeres Angel Olsen is het een zegen. Haar nieuwe plaat My Woman is een knallende emotionele achtbaan rit geworden, zonder dat zij perse haar folk roots vergeet.
Wat My Woman vooral heel sterk maakt zijn haar teksten. Aan de ene kant weet ze met een enkele zin een glimlach op je gezicht te toveren, terwijl ze op hoogtepunt Sister de gevoelige snaar weet te raken. Tel daarbij ook nog eens haar fantastische zang erbij op en je hebt te maken met een powerhouse zangeres in de categorie PJ Harvey meets Laura Marling. Alhoewel ze op haar derde langspeler meer de kant van Harvey opgaat. Op Never Be Mine klinkt er een akoestische gitaar. Op afsluiter Pops horen we niet meer dan een piano. Ze klinkt breekbaar terwijl de muziek doordwarrelt.
Met een titel als My Woman zou je misschien een super feministische plaat verwachten met grote statements. Dit is echter niet het geval. Olsen onderzoekt eerder, maar geeft ook genoeg ruimte voor de eigen interpretatie. Op de dromerige bluesrock-epic Woman vraagt ze enkel: ‘What makes me a woman?’. Ze zingt fragiel, maar tegen het einde gooit ze er nog even een indrukwekkende uithaal uit. Hoogtepunt Sister oogt folky, maar strekt zich over bijna acht minuten uit in een prachtige extase van gitaren en wéér die mix van Angel’s indrukwekkende stemgeluid en mooie teksten. ‘I want to see her/Live it through your eyes /Piece us together/ Know that this wild road/ Will go on forever/I want to live life /I want to die right,’ zingt ze reflecterend over haar leven.
Het zijn niet alleen de grotere momenten zoals Sister die versteld doen staan. Ook lossere momenten zoals Give it Up zijn heerlijk door de simpele productie. Op Intern zorgt ze voor een glimlach. ‘I don’t care what the papers say/
It’s just another intern with a resumé,’ zingt ze sarcastisch boven een regen aan zware synths. Op single Shut Up Kiss Me neemt Olsen geen moment pauze, maar zingt Olsen genadeloos door terwijl de band doorbeukt.
My Woman is een plaat geworden die laat zien hoe Angel Olsen is gegroeid als artiest. Zonder een enorme slag naar de andere kant van het muzikale spectrum te gaan heeft Olsen een krachtige langspeler in elkaar gefrutseld. Ze weet de emotionele snaren op alle vlakken te raken, de muziek is simpel maar heeft een functie. Olsen weet met haar zang en schrijf-skills de luisteraar mee te slepen. Het werd tijd dat er weer een plaat als My Woman kwam, en Olsen heeft dat bijna perfect voor elkaar gekregen.
