Een album maken in lockdown. Dat heeft Bertolf de afgelopen vijftien maanden behoorlijk serieus genomen. De zanger trok zich terug in zijn tuinhuisje in Zwolle, waar hij de nummers voor zijn nieuwe plaat Happy In Hindsight schreef en opnam. Bijna alles deed hij zelf. Alleen de drums werden door Bauke Bakker ingespeeld. Ergens ver buiten de vieren muurtjes waar Bertolf zich ophield. Want de muzikant leefde verder eenzaam en alleen verdwaald in zijn eigen achtertuin.
Toepasselijk genoeg heet de openingstrack Back To The Garden. Een nummer waarop direct de invloeden van The Beatles nadrukkelijk naar voren komen. Dat is ook niet zo gek. Bertolf is een erkende Beatles-fan die in het verleden al meermaals het Londense kwartet eerde en coverde met zijn projecten. Af en toe lijkt de singer-songwriter dan ook zo in de jaren ’60 te zijn geponeerd, wat direct weer fraai aansluit bij de titel van het tweede lied Welcome Time Travellers.
Maar er zijn meer stijlen die Bertolf toucheert op Happy In Hindsight. Op de titeltrack richt hij zich meer op de piano. Ondertussen maakt hij op You’re Not Gonna Get It Everyday een bijzonder fraai uitstapje naar de bluegrass, een stijl die als een andere bron van inspiratie voor hem geldt. ‘Dat nummer is geïnspireerd op mijn bluegrass gitaarheld Tony Rice. Ik heb vroeger eindeloos op zijn licks zitten oefenen, vooral die op zijn soloalbum Church Street Blues.’ Ook komt er soms wat moderners voorbij, zoals de meer hedendaagse country van Waiting In The Wings. Een nummer dat gaat over geduld opbrengen totdat je iets kan doen waar je lang naar uit hebt gekeken. In dit geval wacht Bertolf op de mogelijkheid dat hij een vrouw, die momenteel al aan het daten is, mee uit kan vragen. ‘I’ll be waiting in the wings/Just signal if you need just anything.’
Toch is Happy In Hindsight vooral een album dat de nostalgische muziekliefhebbers zal aanspreken. Het is een overwegende geslaagde trip down memory lane. Desondanks voelt de plaat nergens uit de tijd in het jaar 2021. Afsluiter Sunday Child is de perfecte uitsmijter. Het fungeert bijna als medley, waarin diverse songfragmenten samen een uitgesponnen epos van een kleine zeven minuten vormen. Bovendien toont Bertolf ook formidabel met een elektrische gitaar uit de voeten te kunnen.
Het beste van Bertolf komt bovendrijven op Happy In Hindsight. Een ode aan artiesten, die deze plaat niet zomaar af zouden zetten. Want voor de liefhebber van popgeschiedenis valt er een hoop te genieten.
