Een paar dagen nadat vocalist Isaac Wood zijn plotselinge vertrek aankondigde, komt Black Country, New Road met zijn tweede plaat Ants From Up There. Door mentale problemen moet de jonge band voortaan met zes leden verdergaan. Ants From Up Thereis net zo experimenteel als debuutalbum For The First Time (2021), maar zonder de scherpe randjes. Dat maakt het een stuk toegankelijker.
Black Country, New Road proeft op deze productie van meer dan alleen het rockgenre. Soms zijn zelfs in individuele nummers verschillende genres te herkennen. Maar dat kan je wel verwachten, aangezien de band niet bepaald standaard popsongs maakt van drie minuten. Het bijna dertien minuten durende Basketball Shoes is daar een goed voorbeeld van.
In Concorde lijkt Wood de strijd in het begin alleen aan te moeten gaan. Zijn sterke, met emotie gevulde, stem zingt de eerste klanken. Het is een dancetrack en een troost tegelijkertijd. In Concorde lijkt het aanstaande vertrek van Wood nog ver weg. Zijn sterke, met emotie gevulde stem vult het nummer dat vol verrassingen zit. ‘But for less than a moment/We’d share the same sky/And then Isaac will suffer/Concorde will fly’. De overtuigingskracht van Wood is enorm. Dat wordt alleen maar groter als hij ‘And I’ll come to like a child/Concorde and I die free this time’ schreeuwt. Vervolgens wordt de luisteraar bedolven onder de massa van opbouwende instrumenten die bij elkaar komen. Overweldigend, maar precies goed.
Bread Song zet een diepere en meer duistere sfeer in. De wanhoop is spat uit de melodie. Terwijl het refrein je omhoog tilt, gooien schrijnende dissonante tonen je weer de afgrond in. Een hypnotiserend lied. ‘The paintwork was perfect so no-one could doubt it/Oh, I was still losing’ symboliseert het opzetten van een masker. De drums die bij het derde couplet een nieuwe song lijken in te zetten, sluiten prachtig aan op het thema van jezelf voordoen als iemand anders en je verschuilen voor hoe je je echt voelt. De verschillende motiefjes blijven verrassen. Wat duren zes minuten dan ineens kort.
Zo sinister als de titel klinkt, zo magisch is The Place Where He Inserted The Blade. De piano luidt een nog niet eerder gehoorde sound in. Het begin is rustiger, Woods stem klinkt dieper en de lyrics lijken optimistischer. ‘It takes a few years, but they break bones/ It takes a few months, but our bones heal.’ Samen met Black Country, New Road verdwaal je, dansend in de nacht door donkere straten. Na een prikkelend middenstuk, bouwt The Place Where He Inserted The Blade af en herpakt het de magie.
In het experimentele en onheilspellende Snow Globes pakt drummer Charlie Wayne de spotlights met zijn bijzondere solo. Het instrumentale intro voelt als een troost. Prachtig en gevuld met emotie. Tot de laatste drie minuten. Plots klinkt Snow Globes als een schoolklas die voor het eerst kennismaakt met een drumstel. De drums zijn veel te overweldigend, waardoor ook de rauwe stem van Wood volledig wordt weggedrukt. Het rustige slot met een betoverende vioolmelodie herstelt de schade enigszins.
Ants From Up There is nu al één van de meest interessante platen van het jaar. Black Country, New Road neemt risico met zijn experimentele nummers en dat pakt goed uit. Ook nu de productie toegankelijker is dan For The First Time, verliezen de Britten hun indrukwekkende muzikaliteit niet. Het is jammer dat Isaac Wood de band moet verlaten, juist nu hij zijn stem meer en meer lijkt te vinden. Maar het is een afscheid met een knal.
