Black Eyed Peas slaat met TRANSLATION een taalbrug. De Amerikanen brengen een album waarop het soms amper bij te houden is of ze nu Spaans of Engels zingen. Alleen die taalmix vertalen naar een fijn album, dat is een flinke uitdaging.
Het was bijzonder lekker, zoals Black Eyed Peas eind vorig jaar de klassieker Rhythm Of The Night in een nieuw jasje stak. Samen met J Balvin liet het kwartet menig dansvloer losgaan. TRANSLATION opent met die klapper. En dat is eigenlijk ook direct de enige keer dat Black Eyed Peas echt vlamt. Sinds het vertrek van Fergie is het niveau van de groep hard achteruit aan het hollen. De zangeres was te midden van de drie heren een sterke factor, iemand die het gewicht van nummers volledig op haar schouders kon laten rusten.
Vervanger J. Rey Soul kan dat niet. Ze is geen slechte zangeres, maar je proeft aan alles dat haar persoonlijkheid een stuk minder sterk is. Misschien moet ze nog in de rol groeien, maar op TRANSLATION is het absoluut nog niet voldoende. En wanneer die kwaliteit achterblijft, komt ook naar voren dat will.i.am, apl.de.ap en Taboo individueel niet de meest bijzondere artiesten zijn.
Een keer pakt Black Eyed Peas verrassend uit, op het slotakkoord News Today. Onder begeleiding van een akoestische gitaar wordt het ‘nieuws’ besproken, van Covid-19 en Black Lives Matter. De Amerikanen braken natuurlijk ooit door met Where Is The Love?, waarmee ze aantoonden dit soort liedjes te kunnen maken, maar dit komt niet in de buurt van die standaard. Bovendien voelt het op dit album dat vol staat met latin, reggaeton, dance en trap heel raar aan. Een beetje misplaatst. Ze hadden News Today beter binnenkort als losse single kunnen droppen.
Op alles te compenseren heeft Black Eyed Peas een heel blik met gastoptredens opengetrokken. Naast J Balvin doen onder andere Shakira, French Montana, Malumba en Tyga een duit in het zakje. Maar het zijn losse centjes, want ook zij leveren bepaald niet hun beste prestaties. Shakira kan zoveel beter dan op Girl Like Me. De positieve uitzondering is Becky G op Duro Hard, die laat zien waarom ze gevraagd is. Al is het ook van haar niet baanbrekend. Het gebrek aan kwaliteit en creativiteit wordt ook niet verbloemd door dikke beats en een strakke productie. Het blijft wat vlakjes en binnen de lijntjes. Het absolute dieptepunt is Get Loose Now. Saai, inhoudsloos, repetitief. Je kan er nog vijftig van dat soort termen op loslaten. Het enige positieve eraan is dat het met afstand de kortste song van TRANSLATION is.
Toch zitten er nummers tussen die uitnodigen tot bewegen, iets dat haast inherent is aan latinmuziek. Als bijvoorbeeld No Mañana en Celebrate tijdens een feestje voorbijkomen, dan is het goed genoeg om er lekker op los te gaan. Het zijn tracks voor specifieke sferen. En hoewel je daarmee plezier kan hebben, laat dat niet altijd de kwaliteit doorschemeren. Iedereen heeft wel eens op een feest vol plezier mee staan brullen met nummers die je de volgende ochtend intens haat. Zoals je dat altijd al deed. Nu hoef je Black Eyed Peas en TRANSLATION de volgende dag niet te haten, maar uitgebreid na knuffelen en ontbijten is er ook niet bij. Het was een leuke one-night-stand. En wie weet komt zoiets over een paar maanden weer zoiets voor. Maar serieus moet je het niet nemen.
