Black Foxxes – Reiði

Black Foxxes

Waardering

8

9

8

8

Belofte maakt schuld en beloftevol was het debuutalbum van Black Foxxes zeker. De Britse rockers maakten in de zomer van 2016 een prima eerste indruk met I’m Not Well. Op Reiði wordt de ingezette lijn wat kwaliteit betreft naadloos doorgetrokken, al zijn er wel duidelijk verschillen met de voorloper.

De albumnaam Reiði verdient enige uitleg, want niet veel mensen zullen bekend zijn met de term. Het is namelijk het IJslandse woord voor boosheid. De groep trok tijdens zijn vakantie door IJsland en liet zich inspireren door het landschap. Dat klinkt mooi, maar het roept wel de vraag op hoe je van uitgestreken grindwoestijnen en gletsjerlandschappen uitkomt bij boosheid. Of is het leven van de groep gewoonweg zo donker dat dat altijd maar komt bovendrijven?

Overigens is de boosheid op Reiði minder groots, dan anderhalf jaar geleden op I’m Not Well. Zanger Mark Holley leed tijdens het schrijven die plaat namelijk aan de ziekte van Crohn en schreef zijn emoties rondom dat proces op. Dit deed hij soms op een pijnlijk eerlijke manier. In vergelijking daarmee is Reiði op sommige momenten een vrolijke plaat, al lijkt de tekst op Flowers dat niet te bevestigen (‘I’m a raging/I’m a castaway/I’m unuseable’). Ook is het een veel minder rauwe productie. Het belangrijkste komt gelukkig wel overeen: de nodige variatie op een steengoed rockalbum. (Bijna) zonder synthesizers, zonder onnodige bliepjes en zonder mislukte pogingen te interessant te willen doen met vage effectjes.

Black Foxxes neemt dit keer iets meer rust met bijvoorbeeld het lekker voortkabbelende The Big Wild, het naar poprock neigende Am I Losing It en powerballad Take Me Home. Daar tegenover staat dat het volume vol opengaat op JOY, als Holley ‘Don’t Call Me Eraseable’ op grandioze wijze door de microfoon schreeuwt. Dit is een kleine verbetering, want anderhalf jaar geleden werd er op Maple Summer nog ‘You’re Erasing Me’ gezongen. Daar leek het wegvagen al een voldongen feit. Eigenlijk zou JOY de beste track van het album moeten zijn, ware het niet dat er voor een wat apart doelloos outro van twee minuten gekozen is. Iets dat live in de opmaat naar de encore nog wel zou kunnen werken, maar op een album slaat het de plank een beetje mis.  

Daarom is de eer van positieve uitschieter weggelegd voor Breathe. De openingstrack grijpt je direct bij de keel, door de prachtige opbouw, sterke lyrics en een paar heerlijke uithalen. Ook Oh, It Had To Be You en de eerder uitgebrachte singles Sæla (IJslands voor gelukzaligheid, wat al aangeeft dat er ook verlossende momenten tussen zitten) en Manic In Me behoren tot de sterkste nummers. Al is het eigenlijk vooral lastig om een mindere song aan te wijzen. Zelfs het niet direct in het oor springende Am I Losing It luistert meer dan lekker weg.

Reiði is geen album geworden waar je al skippend even doorheen gaat. Open, eerlijk en puur. Zo presenteert Black Foxxes zich ook op langspeler nummer twee. Waarbij alle tien de liedjes hun eigen input hebben en de rockmuziek overtuigend zegeviert.