Black Honey – Black Honey

Black Honey

Waardering

8

8

9

Er zullen niet veel bands zijn die hun fanschare langer hebben laten wachten op het debuutalbum. Na een ep in 2014 en een opvolger daarvan in 2016 komt Black Honey nu dan toch eindelijk met haar eerste volledige plaat. Goed nieuws voor de wachtende fans: je geduld wordt beloond. De zelfgetitelde lp stelt geen moment teleur.

Voor wie niet weet wat voor muziek Black Honey maakt: het gaat van energieke elektropop tot rock. Strakke riffs en aanstekelijke beats volgen elkaar in rap tempo op, waardoor het geen seconde verveelt. En wees gerust: er is op het juiste moment ook een rustmomentje ingebouwd. De drie heren staan met hun muziek volledig in functie van zangeres Izzy B Phillips, die zelf ook nog een aardig stukje gitaar speelt. Hoewel het muzikaal sterk is wat Black Honey laat horen, draagt zij toch het album met haar zang. Dat geeft direct aan wat voor een heerlijk en krachtig stemgeluid ze heeft.

De variatie die Black Honey met zich meebrengt, komt al perfect aan het licht op de eerste drie tracks. I Only Hurt The Ones I Love heeft een licht duistere vibe over zich heen hangen, terwijl Midnight een onvermijdelijke danskraker is en What Happened To You… is juist weer een stoer rocknummer.

Na deze intense opening neemt Black Honey iets gas terug, maar dat gaat geen moment ten koste van de kwaliteit. Daarbij blijkt de stem van Phillips je dus zowel te kunnen overpoweren als te bezweren. Op Blue Romance zingt ze soms bijna slijmerig, maar dat past bij de lyrics. ‘I can taste your temperature on the back of my teeth.’ Een actie die ook op de albumcover lijkt te worden afgebeeld.

Wat je Black Honey eventueel zou kunnen verwijten, is dat er op het hele album nergens echt geëxperimenteerd wordt of iets radicaals wordt ondernomen. Het zijn twaalf – geweldige, laat dat duidelijk zijn – tracks, die allemaal perfect kunnen dienen als radiohit qua opbouw en qua lengte. Een redelijk geaccepteerde opbouw en alles netjes afgemeten tussen de 2.30 en de 3.40. Daar hoeft geen dj nog wat aan te doen. Maar wie maalt daar om als je vette tracks als Into The Nightmare en Dig uit je speakers hoort knallen? Of de dromerige afsluiter Wasting Time? Vrijwel niemand.  

Het is een album waaraan drie jaar gewerkt is en waar ze ons vier jaar op hebben laten wachten. Dus misschien mag je het niet helemaal vergelijken met andere debuutplaten van artiesten die wat korter bezig zijn. Maar Black Honey laat in een keer zien een band te zijn om (hopelijk nog lange tijd) serieus rekening mee te houden.