Brian Fallon – Painkillers

Waardering

7

8

Zeven jaar, vijf studioalbums en vier ep’s verder laat The Gaslight Anthem in augustus 2015 de boel de boel en last een pauze in. De bandleden gaan ieder hun eigen weg en zanger Brian Fallon gaat aan de slag met een langgekoesterde wens: het uitbrengen van een soloplaat. Binnen een kleine zeven maanden is daar Painkillers, de eerste poging van Fallon om zonder TGA een carrière te starten.

Echt verrassend is de komst van Fallon’s soloalbum niet. In 2011 brengt hij samen met The Gaslight Anthem’s livegitarist Ian Perkins de soulvolle rockplaat Elsie uit en laat daarmee zien dat hij zich ook zonder zijn band goed staande kan houden. Het grootste gevaar als een zanger van een band solo gaat, is dat het resulteert in een halfslachtige poging om iets radicaal anders te doen. Bij Brian Fallon blijkt dat met Painkillers niet het geval, getuige de singles die voorafgaand aan de release van de plaat zijn uitgebracht. Het materiaal klinkt herkenbaar en voelt vertrouwd aan zonder dat de link met ‘zijn’ Gaslight Anthem krampachtig wordt benadrukt.

Het openingssalvo A Wonderful LifePainkillers en Among Other Foolish Things zet direct de toon voor de rest van het album. Op met name de openingstrack – een overduidelijke knipoog naar Bruce Springsteen & The E Street Band – durft Fallon het aan om zijn kenmerkende schrijfstijl, die hij twee jaar terug bewust aan de kant zette, met volle overgave weer te omarmen. Het bijna clichématige ‘I don’t wanna survive, I want a wonderful life‘ klinkt gemeend en oprecht en het nostalgische ‘don’t you want a life like we saw on the picture show‘ is een zin die we sinds The ’59 Sound niet vaak meer horen.

Fallon kiest op zijn soloplaat bewust voor een meer ingetogen folkgeluid. Met akoestische (maar ook elektrische) gitaar in de hand zingt hij vooral de liedjes die we van hem verwachten. Steve McQueenHoney Magnolia en Long Drives zijn verhalende songs die hij, geïnspireerd door zijn voorbeelden Bruce Springsteen, Bob Dylan en Tom Petty, met veel gevoel ten gehore brengt. Ook durft hij het aan om nieuwe invloeden op een subtiele manier toe te passen; zo horen we her en der wat country (Long Drives), een snufje americana (Red Lights) en een beetje blues (Mojo Hand).

De vrolijkheid waarmee de songs worden gebracht staat haaks op het laatste studioalbum van The Gaslight Anthem, het donkere Get Hurt. Het centrale uitgangspunt van dat album – Fallon’s gestrande huwelijk en de zoektocht naar een nieuw geluid – zorgde ervoor dat het schrijven van beklijvende nummers compleet ondergesneeuwd raakte. Op Painkillers weet Fallon niet in die val te trappen. Het album bevat een perfecte balans tussen akoestische liedjes en midtempo popsongs met voldoende en catchy refreinen en hooks. Hoewel Fallon precies doet wat men van hem verwacht weet hij ook te verrassen door nieuwe nuances toe te voegen. Painkillers is een verzameling van twaalf goed uitgevoerde popsongs die perfect aansluit bij zijn andere werk. Een geruststelling voor de fans die Fallon en TGA na Get Hurt op een zijspoor hadden gezet.