Bridge City Revival – Introducing Bridge City Revival

Waardering

8

Het gevoel van de soul uit de jaren zestig is de inspiratiebron voor Bridge City Revival uit Portland, Oregon. Niet alleen de analoge sound van Motown, maar ook vooral het plezier en het gemeenschapsgevoel dat hoort bij de muziek uit die tijd. Bridge City Revival is dan ook veel meer dan een band met vaste leden. Die zijn er natuurlijk wel: bandleider en trompettist Farnell Newton, gitarist Gus Berry, keyboardspeler en bassist Michael Elson en de drummer Tyrone Hendrix. Het is ook een project met vele gastzangers; bij het hele productieproces werd een beroep gedaan op de eigen gemeenschap. Voor de band gaat muziek vooral over wederzijds vertrouwen, muziek maken is je openstellen en daar heb je vertrouwen in elkaar voor nodig. Dit alles heeft geresulteerd in het eerste album Introducing Bridge City Revival.

Het album opent met Social Life, een spetterende en funky instrumentale track. Strak drumwerk en onweerstaanbare blazers. De soul en funk druipt uit de groeven. Op de tweede track maakt de eerste gastzanger zijn opwachting: Ural Thomas. Hij heeft al vele decennia soul- en funkervaring op zijn resume staan. Hier zingt hij relaxt, met fijne stem met een randje, en op verhalende wijze. Later op de plaat gaat hij wat meer uit zijn dak, op de eerder uitgebrachte funksingle Get Down. Direct hierop volg Lucky, dat ook eerder als single verscheen. Deze track is het prijsnummer van het album, prachtig doorleefd gezongen soul door gastzangeres Arietta Ward. En dat op een album waar geen slecht of matig nummer te ontwaren valt. De prima, strakke productie draagt hier ook zeker aan bij.

Het verlangen naar de goede oude tijd, althans de tijd van de jaren zestig waarin de buurt nog aan elkaar hing van gemeenschapszin, wordt bezongen in Together. Fijne nostalgische soul met een poptintje, gezongen door Saeeda Wright. De fijne productie met gelijke aandacht voor alle instrumenten maakt het een plaat met vele pareltjes. Het tempo gaat een stukje terug op de soulballade Slow Train, half gesproken en half gezongen door Redray Frazier. Klagende orgelklanken worden bijgestaan door fraai bedroefde blazers. Saeeda Wright zingt ook in het veel meer uptempo Got To Tell It. De funky gitaar en staccato blazers geven het nummer een fijne drive, ondersteund door groovy bas en strakke percussie. De plaat eindigt zoals die is begonnen, met de funky instrumental Double Take.

Het spelen van muziek in een genre dat al vele decennia oud is heeft het gevaar in zich dat er niets vernieuwends meer wordt toegevoegd. Gek genoeg krijg je dat gevoel nergens bij het beluisteren van deze plaat. Alle nummers klinken fris en nieuw, of in elk geval tijdloos. Het spelplezier is duidelijk hoorbaar en de vele gasten die hun opwachting maken, geven ieder hun eigen draai aan de sound. Knap is het derhalve dat kernleden van Bridge City Revival toch een eigen stempel op de sound kunnen drukken. Nergens wordt het chaotisch of onsamenhangend, eerder het tegendeel. Bridge City Revival is een weldadige aanvulling op de groeiende groep retro soulbands van platenlabels als Daptone en Colemine Records. Live zal het vast genieten worden als er weer getoerd mag worden. Voorlopig voorziet dit debuutalbum in alle soulbehoeften. Laat de naald maar weer in de groef zakken.