Het allerleukste aan Cage The Elephant: je weet nooit wat je krijgt. Galmende rock, bluesballads, Britpop, grunge, de band kan het allemaal. Het nieuwe album Social Cues is wederom niet eenvoudig in een hokje te plaatsen. Eén ding is in ieder geval duidelijk: het is de meest volwassen plaat van het Amerikaanse vijftal ooit.
‘We willen onszelf op elk album verrassen. Want als dat bij jezelf al niet lukt, hoe kun je dan wel leuk en spannend genoeg zijn voor het publiek?’ Zanger Matt Shultz legt in een interview met Global News precies uit waarom elk album zo’n eigen identiteit heeft. Het gezicht van Social Cues is vooral duister en opwindend. De Amerikanen gooien alle remmen los en worden tekstueel bij vlagen zeer persoonlijk. Zo kruipt de plaat per nummer verder onder de huid.
Dat de olifant op Social Cues écht uit zijn kooi is gebroken, bewijst opener Broken Boy direct. Een onheilspellend intro ontaardt al snel in een geweldige, rauwe en spacende knaller. Een beetje David Bowie, een beetje The Black Keys en een beetje Jack White. Met name de drums en de mellotron zorgen voor een wervelend begin van Social Cues.
Op titeltrack Social Cues staat de invloed van een succesvol muzikantenbestaan op het leven centraal. Ietwat uitgekauwd, maar het moet gezegd: Cage The Elephant slaagt erin om clichés te vermijden, met name door het ongemak in your face te bezingen. ‘People always say/Man, at least you’re on the radio,’ spuwt frontman Shultz in het refrein zijn gal. Lekker cynisch en prettig ongemakkelijk.
Hoe divers Social Cues ook is, Cage The Elephant slaagt er niet in om van begin tot eind te verrassen. Black Madonna en The War Is Over zijn voorspelbaar en komen ongeïnspireerd over. Leadsingle Ready To Let Go is aardig, maar je hebt toch vooral het gevoel dat dit nummer al een paar keer eerder door de band is gemaakt. Helemaal ready om alle zekerheden los te laten is Cage The Elephant blijkbaar niet. Maar eerlijk gezegd: het zijn niet meer dan wat kleine vetvlekjes op een verder piekfijn overhemd.
Op Night Running krijgt de band hulp van niemand minder dan Beck. De track lag al een aantal jaren op de plank en nu is het juiste moment om het uit te brengen eindelijk gevonden. De samenwerking tussen Cage The Elephant en Beck sluit naadloos op elkaar aan. Met name het refrein is ijzersterk door de leuke harmonieën en afwisseling van stemmen. Het lijkt in de verste verte niet op iets dat Cage The Elephant ooit heeft gedaan, maar juist daardoor is het ook weer typisch voor de band. Voor Love’s The Only Way geldt hetzelfde: een minimalistisch en dromerig liedje met alleen wat strijkers en een rustige gitaar. Heel anders, heel prettig.
Met het droeve afscheidsliedje Goodbye – Shultz schreef het nummer na zijn scheiding, zong het liedje in één take in en staakte vervolgens twee weken de opnames – eindigt Cage The Elephant met die kenmerkende, prettige vorm van ongemak. Soms lijkt de band tekstueel bijna té intiem te worden. Het maakt van Social Cues een erg spannende plaat. Individueel steekt er geen track bovenuit, maar als geheel behoort Social Cues zonder twijfel tot het beste werk van de band tot nu toe. Het enige dat niet verrast, is dat Cage The Elephant weer volop verrast.
