Voor veel hip volk was Darwin Smith, zoals de zanger van de band heet, hèt voorbeeld van hoe je een goede hipster werd. Niet alleen met zijn liedjes, maar ook door zijn uiterlijk werd hij een soort cultheld bij een select groepje mensen. Dat is ook niet gek met een soort postelastiek om zijn hoofd en zo’n grote retro bril. En dat al voordat het cool was.
Tegenwoordig wordt op bijna elk indie-feestje wel een nummer van zijn eerste album gedraaid. De singles Radar Detector en Constellations werden het bekendst en kwamen vrij snel, heel hoog in de UK Indie Chart. Dat is ook hoe de band uit New York Europa bereikte. Nou ja, met behulp van het internet natuurlijk. In ieder geval heeft hij veel bereikt met het eerste album.
Het tweede album, Songs For Imaginative People, was anders. De ultra-catchy gitaarrifjes, teksten die je zo mee kan zingen en elektronisch klinkende beats zijn vervangen voor avantgardistische melodieën en teksten die toch wat lastiger te mee te zingen zijn. Het album maakte dan ook niks los in Europa.
Darwin Deez gaf later aan weer een nieuwe plaat te gaan maken. Double Down ging hij heten. Met weer de catchyness van vroeger. Daar waren de fans blij mee, want ze hadden het toch lichtelijk moeilijk met Songs For Imaginative People. Dit was wel een goede plaat, maar de fans hadden toch gehoopt lekker mee te kunnen dansen op zijn muziek.
Het eerste nummer dat hiervan te horen was, Kill Your Attitude, kwam eind mei uit. Nummer 1 op Double Down, Last Cigarette, kwam pas eind augustus uit. Die is gelijk toonaangevend voor het nieuwe album. Het is een combinatie van de eerste en tweede plaat. Daardoor klinkt het nummer wel een beetje gematigd. Het doet je nog niet heel veel. Het brengt je niet in een Indie-extase.
Je hoort op Double Down dat Er zijn samples, het Darwin Deez gitaartje, fijne strakke beats en bijna zeldzaam hoor je nu ook een poppy tweede stem. Het eerste nummer dat je op het album tegen zal komen, dat ook daadwerkelijk op een feestje gedraaid kan worden is Time Machine.
Van heel andere aard is Rated R, dat een paar nummers later te horen is. De gitaarsound is hier weer wat anders, waardoor hij meer rock is. Het is wat meer vergelijkbaar met een Foals track. Toch klinkt dit erg goed in lijn met de rest van het album.
Later op de plaat grijpt Darwin Deez steeds meer terug naar methodes van Last Cigarette, maar dan wat minder ‘vreemd’ voor nieuwe Darwin Deez-luisteraars. Het is nog steeds niet volledig popmuziek, maar je hoort ook niet de redelijk absurde akkoorden achter elkaar, zoals bij Songs For Imaginative People. Het is flink gematigd.
Dat merk je bij het hele album. Het is niet spetterend of geweldig. Darwin Smith probeerde een album vol crowd-pleasers te maken, maar daar is hij niet helemaal in geslaagd. Als die intentie er niet was, was het een ander verhaal geweest. Er staan namelijk wel fijne nummers op. Maar misschien waren de verwachtingen gewoon te hoog.
