DI-RECT – Wild Hearts

Wild Hearts

Waardering

7

8

7

8

7

In twintig jaar kan er veel veranderen. Heel veel. DI-RECT is daar een leidend voorbeeld van. Wie had er in 1999 kunnen denken dat het springerige bandje uit Den Haag een album zou openen met een dikke synthesizersessie? Op Wild Hearts doet de groep precies dat. 

Toch komt het gebruik van synthesizers voor de vaste volgers van de band nu niet compleet uit de lucht vallen. DI-RECT is immers al lang het Di-rect van weleer niet meer. Daarvoor hoef je niet alleen te kijken naar de frontmanwisseling in 2009 van Tim Akkerman naar Marcel Veenendaal. Ook de muzikale koers spreekt al voor zich. De band heeft de springerige rock en gitaren door de jaren heen meer en meer achter zich gelaten en maakt nu steeds nadrukkelijker uitstapjes naar pop. Dat proefde je al een beetje door de motown-vibe van Rolling With The Punches, maar Wild Hearts is het eerste album dat echt popgericht uitpakt. Zodoende voelen de synths tijdens opener Born Again als de logische vervolgstap van een organisch proces.  

I feel like we’re born again, zingt Veenendaal. Die wedergeboorte van DI-RECT zorgt ervoor dat het kwintet soms nog een stuk opmerkelijkere wegen inslaat. Op Hibernation kiest de band voor funk met een vleugje disco, wat ondanks de energie en overgave van misplaatst aanvoelt. Het extravagente is er net iets over, maar de durf van dit experiment mag geprezen worden. Als het in de stijlen iets dichter bij huize DI-RECT blijft, spat de kwaliteit er gelukkig van af en de energie straalt er niet minder. Het uptempo en vrolijke No Goodbye, de zich naar het einde toe prachtig ontluikende titeltrack en de licht rockende single Color zijn tracks die overlopen van het spelplezier. 

Ondanks dat zijn de echte hoogtepunten op Wild Hearts de nummers die net iets meer ingetogen worden gespeeld. Hoewel in de hitlijsten niet per se de beste muziek komt bovendrijven, is het in ieder geval meer dan terecht dat Soldier On een van de best scorende singles uit de historie van de band is. Het door piano begeleide nummer heeft de sound alsof het in een kerk opgenomen is. Veenendaal zijn stem past perfect bij de sfeer en de song wordt afgetopt met een timide, maar fraaie blazerssectie.  

Dat pareltje kende je waarschijnlijk al, maar Snakebite is de nieuwe ontdekking. De eerste mysterieuze aanzet doet ergens denken aan Iron Sky van Paolo Nutini, waar vanuit de arrangementen van het nummer continu veranderen. Dit gebeurt op een heel natuurlijke, maar toch avontuurlijke wijze. Het is jammer dat het wat vlakke Black Cat na deze knaller nog volgt om het album af te sluiten.  

DI-RECT bevestigt door middel van Wild Hearts nog veelzijdiger te zijn. Hoewel het meest experimentele onderdeel niet helemaal goed valt, staat dit album vol met kwalitatief sterke songs. De vraag is nu naar welke (sub)stijlen DI-RECT zich verder ontwikkelt. Wat voor album maken ze over twintig jaar? 

Meer weten over het proces achter Wild Hearts? Eerder spraken we al met DI-RECT. Het interview lees je hier!