Goede albums blijven maken, is verdraaid lastig. Dat ondervond DMA’S drie jaar geleden ook, toen na een veelbelovende start het derde album The Glow flink tegenviel. De Brits klinkende Australiërs besloten daarop een nieuwe (zij)weg in te slaan. Zonder zichzelf te verloochen gaat het trio met How Many Dreams? voor een plaat die meer vooruitkijkt in plaats van achteruit.
Hoe vertaalt dat zich in de muziek? Met name in de toevoeging van meer dance-invloeden. Iets dat op The Glow ook al door begon te klinken, maar nu veel nadrukkelijker wordt opgezocht door het trio. Het resultaat is echter in grote lijnen hetzelfde als op de wisselvallige voorganger. DMA’S laat horen dat het met zijn nieuwe sound overweg kan, terwijl tegelijkertijd blijkt dat lang nog niet alles een rake klap is.
Het beste voorbeeld van zo’n mishit is Something We Are Overcoming. Deze draak van een single ontbeert het aan goede lyrics en bevat een paar overdreven gladde poppassages. De kenmerkende laidback zang van Tommy O’Dell helpt niet om de song naar een hoger niveau te tillen. Haaks daarop staat Olympia. Het pakkende intro doet al het halve werk, maar ook op de andere aspecten wordt er beter gescoord. Het is daardoor met afstand de fijnste uit het dozijn tracks op How Many Dreams?, al is ook I Don’t Need To Hide heel fijn.
Helaas bevat de plaat verder vooral veel middelmaat. Nummers die oké zijn, maar ondertussen weinig indruk achterlaten. Eentje die dat nog wel doet, is De Carle. De met afstand langste song van de plaat is de meest pure dancetrack van allemaal en stelt op dat vlak niet teleur. Het is nogal een verrassing dat juist dit werkt, nadat je een flink aantal zo-zo-tracks hebt aangehoord die het dancegenre slechts halfslachtig omarmden. Verder begint Forever nog veelbelovend door de violen, maar die alternatieve start mondt helaas uit in een vrij slappe ballad. Geef dan toch maar de niet altijd even verfijnd uitgewerkte dance-invloeden op bijvoorbeeld de titeltrack.
Uiteindelijk blijft How Many Dreams? een aaneenschakeling van veel degelijke songs, die karakter missen. Op een paar spaarzame – drie om precies te zijn – hoogtepunten na kan je na een luisterbeurt dit album netjes onderaan de stapel leggen. In plaats van zijn dromen waar te maken, zat DMA’S te dromen, want weer presteert de band onder zijn kunnen.
Is How Many Dreams? beter dan The Glow? Ja. Rechtvaardigt deze plaat de keuze voor deze ingeslagen weg? Nee. Maar wellicht vindt DMA’S de juiste vibe op een album lang in de toekomst. Daarvan dromen mag.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
