Wat maakt de biopics over Freddie Mercury, Elton John en Amy Winehouse zo fascinerend? Een groot deel van het antwoord ligt in de constante spanning tussen het verlangen naar grootheid, erkenning, liefde en geluk, en de onvermijdelijke realiteit van pijn, verlies en kwetsbaarheid van de persoon in kwestie. In die tragiek van het mens zijn – juist omdat we allemaal met deze paradoxen te maken hebben – herkennen we iets van onszelf in hun worstelingen en hun triomfen. ‘De ongrijpbare balans tussen licht en donker’ wordt het ook wel genoemd en laat dat nu, vrij vertaald, de titel zijn van het nieuwe album van Dotan: A Little Light In The Dark.
Alweer een half jaar geleden maakten we kennis met de opener van deze plaat: Heavy. Volgens beproefd Dotan-recept bestaande uit intieme akoestische sferen, gecombineerd met subtiele elektronische elementen en een crescendo-opbouw, vertelt Heavy het verhaal van een relatie die gebukt gaat onder pijn, miscommunicatie en emotionele afstand. ‘But all the waves will never end’ suggereert de cyclische aard van de problemen, waarbij de aanzwellende instrumentatie symbool lijkt te staan voor de groei van die problemen. Productie en uitvoering zijn Dotan ten voeten uit. Mooie opener.
In het afgelopen jaar werd de helft van de twaalf tracks op A Little Light In The Dark reeds uitgebracht als single. Wat al opviel aan de singles, wordt bevestigd door de andere zes tracks. De klankkleur is lichter dan die op het vorige album Satellites. Dat is ook bij The Mess het geval; de eerste nieuwe track die we te horen krijgen. Wat aan dit lied verder opvalt is dat Dotan de hoogte in gaat, erg de hoogte in gaat. Daar waar deze song qua fijne productie Damien Rice-achtige sferen oproept met vergezichten van groene Ierse landschappen, trekt de wat scherpe zang je meer richting Bon Iver-georiënteerde rotsmassieven met impressionistische naaldbomen. Met andere woorden, je moet even moeite doen het als een geheel tot je te laten komen. En die moeite wordt vervolgens rijkelijk beloond.
Diamonds In My Chest verscheen al in september 2023 en is een lied in de wedstrijd-folk traditie. Om een of andere onbekende reden dient elk indiefolk-album tegenwoordig minstens één lied te bevatten dat klinkt alsof er een wedstrijd honderd meter horden gelopen wordt. Meestal gaat dit onder begeleiding van een opgefokte banjo, maar die blijft ons bespaard. Diamonds In My Chest zal het prima doen tijdens optredens want zoveel is duidelijk; het zweept de boel lekker op.
Hoe persoonlijk deze plaat is blijkt onder andere uit de tekst van het lied No Kissing On A Sunday. Het lied gaat over het moment dat Dotan de conservatieve familie van zijn Amerikaanse vriend Grant ontmoet, die kort daarvoor aan hen zijn relatie met Dotan bekend had gemaakt. Door de bescheiden, rustige productie komt de zeggingskracht van dit lied extra goed tot zijn recht. Dat is tevens het geval bij het nummer Amsterdam dat in de verte doet denken aan een wat vertraagde versie van April Come She Will van het legendarische duo Simon & Garfunkel. Mede door het smaakvolle lichtvoetige arrangement is dit een van sterkste songs op A Little Light In The Dark.
De plaat sluit af met twee prima ballades: Without You en Marigold. Beide liedjes voelen oprecht en fluweelzac op de huid. Zonder al het elektronische gewicht dat op vorige albums (te) riant aan de oppervlakte aanwezig was, klinkt A Little Light In The Dark vrij. Alsof de muziek de vrije ruimte krijgt om te meanderen. Bij de zangpartijen ligt dat net iets anders. Doordat Dotan herhaaldelijk ‘vocal layering’ gebruikt, lijkt de directe kwetsbaarheid van zijn stem wat af te nemen op de lichtere muzikale klanken. Dit creëert wat afstand in plaats van die pure, emotionele openheid die je bij een enkele, onbewerkte vocaal zou kunnen horen. Deze keuze wordt vooral ingegeven door muzikale identiteit en zorgt er wel voor dat de twaalf tracks een eenheid vormen. Toch voelt het alsof er bij minder vocale lagen, (nog) meer Dotan beschikbaar zou komen.
Hoewel de individuele songteksten over verschillende persoonlijke thema’s gaan, lijken ze overkoepelend te gaan over loslaten, vechten, overwinnen, accepteren en (soms) opnieuw beginnen. Eigenlijk dezelfde thema’s als eerder genoemd bij de tragiek van het mens zijn. Om die reden luistert A Little Light In The Dark als meer dan een regulier studioalbum. Zonder zich daar waarschijnlijk van bewust te zijn heeft Dotan met deze twaalf tracks in wezen een soundtrack van een nog te produceren biopic over een recente periode uit zijn leven gecreëerd. Een periode waarin talent en succes, na jaren van druk en verwachtingen — zowel van buitenaf als van zichzelf, eindelijk mogen floreren. De energie die daaruit voortvloeit geven Dotans verhaal en muziek diepte. A Little Light In The Dark is daar het tastbare, aantrekkelijke resultaat van. Bijkans heeft hij met deze albumtitel trouwens gelijk de ondertitel van zijn biopic onthuld: Dotan, A Little Light In The Dark. Nu alleen nog even de hoofdrolspeler zoeken.